Z płotem do sądu

Debatę o celowość stawiania płotu ma za sobą chyba każdy urząd miejski. Argumenty pojawiające się po obu stronach dyskusji są każdorazowo identyczne. Jedni mówią o potrzebie spokoju, włamaniach i kradzieżach, bezpieczeństwie i świętym prawie ogrodzenia prywatnej posesji. Inni o izolowaniu się, dzieleniu na "lepszych i gorszych", utrudnianiu dostępu do osiedla. Szukanie racji jest debatą czysto akademicką, bo przekonanych i tak nikt nie przekona. Faktem jednak jest, że szczególnie nowe osiedla na Nowodworach wyglądają ostatnio jak dość ciasna zbieraniana zakładów zamkniętych. Ale to tylko kwestia estetyki. Rzeczowych argumentów przemawiających za budową płotów nie można odrzucać. W każdym razie, w połowie lutego dyskusja o celowości stawiania płotu na osiedlu Buczynek trafiła zarówno do magistratu jak i do sądu.

Zaczęło się od decyzji wspólnoty mieszkaniowej, która po serii drobnych kradzieży postanowiła ogrodzić osiedle. Burzy nikt nie zwiastował. Wspólnota była w pełni uprawniona do podjęcia takiej decyzji. Tyle, że protest do dzielnicy złożyli kupcy, którzy na parterach bloków prowadzili działalność handlową. Dla nich klucz do furtki, którą mogą wejść na osiedle niczego nie zmienia. Trudno bowiem prowadzić sprzedaż w małym osiedlowym sklepiku stojąc jednocześnie przy bramie z kluczykiem w ręku.

Kupcy znaleźli poparcie w dzielnicy (wtedy jeszcze w gminie), gdzie wiceburmistrz Tadeusz Semetkowski zażądał od wspólnoty uzyskania pozwolenia na budowę płotu. Kiedy sprawa trafiła do wojewody, ten uchylił gminny nakaz uzyskania pozwolenia na budowę. W lutym tego roku płot na Buczynku trafił do sądu.

I jak to zwykle bywa w takich sprawach na decyzji sądu zaważyły względy proceduralne. Decyzja wojewody została uchylona. Teraz sprawą znów będzie musiał zajmować się samorząd.

Płotu jeszcze nie ma.

Magdalena Łuczak