Gwiazdka na Zacisznej, (barwione brzegi)

Jingle bells, jingle bells, jingle all the way - z radia płynęły dźwięki świątecznej piosenki. Bezwiednie machała nogą i nuciła pod nosem, czekając na Elizę. Jedną rękę trzymała na wysokiej szklance z cyna­monową kawą, drugą bawiła się słomką i mieszała nią intensywnie, jakby szczególnie upodobała sobie bitą śmietanę i postawiła za cel rozgniecenie jej na miazgę. Dookoła kłębiły się tłumy ludzi goniących za zakupami. Centrum handlowe pękało w szwach, a właściciele sklepów szaleli z radości, widząc tak ro­snącą sprzedaż.

- Heeej, już jestem. - Nagle przy stoliku zmateria­lizowała się Eliza. - Długo czekasz? - Zdjęła płaszcz, położyła na krześle, a sama usiadła obok Julii.

- Dokładnie nie wiem, ale zdążyłam zamówić już kawę.

- To zaczekaj, wezmę coś dla siebie i wracam. - Zjawiła się z powrotem po kilku minutach. - Ludzie poszaleli przed tymi świętami. Zachowują się, jakby co najmniej świat miał się skończyć - sapnęła, sia­dając na swoim miejscu. - Naprawdę potrzebują tych wszystkich rzeczy?

Julia uśmiechnęła się. Nie odpowiadała na pytania retoryczne. Eliza za to kontynuowała:

- Każdego roku jest tak samo. Może mamy gdzieś w genach zakodowany strach przed tym, że może nam czegoś braknąć?

- Jak to? - W Julii zawsze budziło się zaintereso­wanie, gdy przyjaciółka nawiązywała do swojej pasji.

- Wystarczy popatrzeć na naszą historię - mówi­ła Eliza. - Albo wojny, albo zabory, albo pańszczyzna. Cały czas coś. A nie oszukujmy się, jesteśmy potomka­mi chłopów, a nie królów, jak niektórzy sądzą.

- Być może coś w tym jest.

- Coś? To udowodnione naukowo. Po przodkach dziedziczymy nie tylko wygląd, ale też ich traumy. Więc jeśli jakiś prapraprapra głodował za czasów pańszczyzny, a głodował, to na pewno jego potomek będzie leciał do marketu za każdym razem, gdy usłyszy ,,promocja", kupować tony jedzenia ,,na wszelki wypa­dek" i ,,żeby nie brakło". Tak jest! - zakończyła Eliza.

Julia ponownie się uśmiechnęła. Znała teorię przy­jaciółki i słyszała ją już niejednokrotnie.

- Strasznie się cieszę, że udało nam się spotkać - zmie­niła temat.

- Mam ci przypomnieć czyja to wina?

- Nie musisz, przyznaję się!

- Ja myślę! Dziękuję! - zwróciła się do kelnera, któ­ry przyniósł do stolika zamówioną kawę i dwa kawałki apetycznie wyglądającej bezy.

- Znowu to zrobiłaś! - Julia niemal krzyknęła, wskazując na talerzyki z ciastem.

- Wybacz. Spotkania z tobą są dla mnie istotne również z tego powodu, że bez wyrzutów sumienia mogę się skusić na coś słodkiego. - Eliza na potwier­dzenie tych słów zanurzyła łyżeczkę w kremie, po czym włożyła ją do ust. - W poprzednim życiu musiałam być genialną cukierniczką. Jak randeczka? - zmieniła temat.

Julia westchnęła i spoważniała.

- Zerwaliśmy.

Eliza na chwilę zastygła.

- Zerwaliście? Naprawdę? Spodziewałam się bar­dziej zaręczyn, a nie zerwania. O czymś nie wiem?

Julia nie odpowiedziała od razu. Ostatnio nie mó­wiła Elizie o wszystkim, mimo że znały się od zawsze i nie miały przed sobą tajemnic.

- To Jasiek mi się oświadczył.

Eliza zakrztusiła się wypitym właśnie łykiem kawy i zaczęła kaszleć, rozpylając ją wokół niczym dezodorant.

- Jezus Maria! Julka, co ty bredzisz?! - wrzasnęła, zwracając na siebie uwagę pozostałych znajdujących się w kawiarni. - Jak chciałaś go przelecieć, to mogłaś to zrobić po cichu, a nie od razu zrywać z Kostkiem i przyjmować oświadczyny!

- Nie chciałam go przelecieć. Nie zrobiliśmy tego.

Eliza aż otworzyła usta ze zdumienia.

- Jak to nie? To skąd w ogóle pomysł na ślub?

- Spotykamy się od jakiegoś czasu i wiesz, zaiskrzyło.

- Mam ci przypomnieć, że z Kostkiem jesteś od je­denastu lat? I co? Nie iskrzy? Chcesz przekreślić te wszystkie lata tylko dlatego, że ,,zaiskrzyło"? A co to, przepraszam? Poraził cię piorun sycylijski czy co?

- Ojej, przestań już.

- Niedoczekanie. Powiem ci, co myślę na ten temat, a ty tego wysłuchasz!

- Elizka!

- Jesteś moją najukochańszą przyjaciółką i dlatego powiem ci, że to, co robisz, jest złe. Tak się nie postępu­je. To jak kupowanie kota w worku! Nie znasz Jaśka, nie wiesz, jaki jest. Nie mieszkałaś z nim, a z tego, co wiem, nawet się z nim nie bzykałaś.

- Znam go tak długo, jak ciebie i Kostka.

- To o niczym nie świadczy. A może wy w ogóle do siebie nie pasujecie? Może on jest impotentem albo co gorsza seksoholikiem?

- Nie wymyślaj. Zamierzam powiedzieć mu ,,tak" i wyjść za niego. A ty będziesz moją druhną!

- Pogięło cię? Mam przykładać do tego rękę?

- Nie musisz niczego przykładać. Po prostu chcę, abyś była moją druhną. Proszę...

- Boże, co się z tobą dzieje?! - Wytarła usta. - Na­prawdę rzuciłaś Kostka dla... Jaśka? Poważnie? A co na to Kostek?

- Życzył mi szczęścia.

- Co?! Na jego miejscu...

- Nie jesteś na jego miejscu, Eli. Zamierzasz się ze mną kłócić, czy raczej mnie wesprzesz?

Eliza westchnęła. Nie chciała wspierać przyjaciółki ani tym bardziej kłócić się z nią. Nie akceptowała tego, co zrobiła Julia. To było do niej niepodobne, a Jasiek jak nic zwiastował kłopoty!