Powstał skwer Krzysztofa Michalskiego. Kim był i czego dokonał?

Rada m.st. Warszawy zajęła się nazwą zielonego skweru położonego po południowo-wschodniej stronie placu Joachima Lelewela. Od teraz jest skwer Krzysztofa Jerzego Michalskiego.

Skwer Michalskiego w Warszawie

- Przez lata pełnił liczne funkcje naukowe i publiczne, zasłużenie zdobywając szereg nagród i wyróżnień. Jest dla nas wzorem i inspiracją - napisali urzędnicy żoliborskiego ratusza. Zapewne jednak nie wszyscy mieszkańcy Starego Żoliborza kojarzą tę postać, dlatego przybliżymy nieco jego sylwetkę.

Kim był Krzysztof Michalski?

- Gdy Michalskiemu przyszedł do głowy pomysł o Instytucie Nauk o Człowieku, podzielił się tym z Tischnerem. Ten powiedział "Jedźmy z tym do papieża". Okazało się, że to był dobry pomysł - wspominał w Polskim Radiu eseista Wojciech Bonowicz.

- Kiedy słyszałem określenie "profesor Michalski", nie mogłem się przyzwyczaić. I to nie dlatego, że miałem wątpliwości co do wiedzy czy wielkości naukowej Krzysztofa - opowiadał w radiowej audycji Andrzej Seweryn. - Po prostu on był zawsze dla mnie młodzieńcem z Żoliborza. I takim pozostał.

Aktor uczęszczał wraz z Krzysztofem Michalskim do tej samej szkoły, do liceum imienia Joachima Lelewela. - Mieliśmy tych samych profesorów, robiliśmy chyba u niego różne sylwestry, graliśmy w brydża. Był po prostu mądrym młodym człowiekiem - podkreślał Andrzej Seweryn.

REKLAMA

"Młodzieniec z Żoliborza" przyjacielem Tischnera

"Młodzieniec z Żoliborza" studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim i z uczelnią tą związał się później pracą naukową. Michalski należał do uczniów prof. Leszka Kołakowskiego i czeskiego fenomenologa Jana Patocki. Był autorem prac na temat współczesnej filozofii niemieckiej, m.in. myśli Edmunda Husserla, Martina Heideggera i Hansa-Georga Gadamera. Wykładał filozofię na Uniwersytecie w Bostonie i Uniwersytecie Warszawskim. Był współzałożycielem i rektorem wiedeńskiego Instytutu Nauk o Człowieku. Kierował także pracami Katedry im. Erazma z Rotterdamu UW.

Był jednym z najbliższych przyjaciół księdza Józefa Tischnera, współtwórcą Dni Tischnerowskich w Krakowie i Debat Tischnerowskich w Warszawie oraz nagrody i stypendium jego imienia. Wśród najważniejszych publikacji zmarłego w 2013 roku myśliciela wymienić należy: "Heidegger i filozofia współczesna" (1978), "Logika i czas. Próba analizy Husserlowskiej teorii sensu" (1988), "Płomień wieczności. Eseje o myślach Fryderyka Nietzschego" (2007).

Współredagował także wiele prac zbiorowych - m.in. ze spotkań czołowych filozofów i intelektualistów europejskich z Janem Pawłem II w Castel Gandolfo. Ceniony w środowisku międzynarodowym, był autorem wielu artykułów w prestiżowych czasopismach naukowych amerykańskich i niemieckich. Otrzymał Krzyż Oficerski Zasłużonych dla Rzeczypospolitej Polskiej (2003) oraz Krzyż Oficerski L'Orde National du Merite (2007).

MB