Stajnia ze świerszczem

Ktoś trzykrotnie zapukał do drzwi. Nie­zbyt energicznie, lecz dość mocno. Po­czuła lęk. Nie znała jego przyczyny, a jednak obezwładniał ją. Panicznie się bała, nie mo­gła oprzeć się wrażeniu, że wokół czyha na nią niebezpieczeństwo.

Na odgłos grzmotu skuliła się w sobie.

Gwałtownie otworzyła oczy i po chwili dotarło do niej, że to tylko nieprzyjemny sen. Nie potrafiła go sobie przypomnieć. Przysłu­chiwała się odgłosom zza okna, a w głowie wciąż analizowała usłyszane przed chwilą stukanie. Zastanawiała się, czy rzeczywiście ktoś pukał do jej mieszkania, czy to tylko powracająca burza wybudziła ją w środku nocy. Spała krótko, ponieważ wieczorem przez nieokiełznany żywioł długo nie mo­gła zasnąć. Rozszalałe niebo przerażało ją, a błyskawice, które przed pójściem do łóżka widziała poprzez nieznacznie uchyloną za­słonę, obezwładniały.

Odkąd tylko sięga pamięcią, zawsze bała się burzy. Dawno nie było takiego żywiołu. A teraz, leżąc w ciemnościach od czasu do czasu rozjaśnianych gromami, ciągle czuła silny niepokój. Uspokajała samą siebie, że przecież burza nie zrobi jej nic złego, naj­wyżej przerwie dostawę prądu, na ulicach pozostawi wielkie kałuże, z drzew postrąca pęki jemioły i suche gałęzie. Dlaczego więc tak się bała?

Tak bardzo brakowało jej w tej chwili kogoś, kto by ją przytulił i ukoił w swoich ramionach. Znów była sama i jeszcze nie przywykła do pustego miejsca obok, chociaż jej były partner, Ludwik, wyprowadził się prawie miesiąc temu. Czasem rankiem, nie­rozbudzona, z przyzwyczajenia kładła dłoń obok, szukając go, ale jedyne, co znajdowa­ła, to zimna poduszka. Odszedł po niemalże dziesięciu latach wspólnego życia i po tyluż latach ich wzajemnej miłości. Zamieszkała z nim, gdy jej jedyna córka Weronika dostała się na studia i wyprowadziła do dziadków. Już wcześniej dziewczyna spędziła w Krako­wie swoje osiemnaste urodziny, a tuż po zda­niu matury na dobre zaczęła się urządzać w ich obszernym, kamienicznym mieszka­niu, spełniając tym samym marzenie star­szej pani.

Rodzicielka świeżo upieczonej studentki nie była z tego zadowolona. Wolałaby, aby jedynaczka wybrała uczelnię w Olsztynie, bo dużo bliżej. Nie chciała, by studiowa­ła w Krakowie również z innego powodu - miała zamieszkać z rodzicami jej byłego, z którym się rozwiodła, gdy Weronika była nastolatką. Nie mogła jednak zabronić cór­ce kontaktów z rodzonymi dziadkami. A te były częste i serdeczne, co zawsze irytowało kobietę. Weronika po odejściu ojca nie miała z nim dobrych relacji. Jak mogła czuć do niego miłość i szacunek, skoro porzucił ją i jej matkę, by zamieszkać z kobietą niewiele starszą od własnej córki? Nienawidziła go! Babka Weroniki doskonale rozumiała obu­rzenie wnuczki, sama również nie pochwa­lała postępku syna. Wykrzyczała mu, że dopóki nie zmądrzeje, ma zakaz wstępu do jej mieszkania, a z jedyną wnuczką zawsze łączyła ją ciepła więź. Wspierała ,,biedne dziecko" jak tylko potrafiła. Do byłej syno­wej żywiła pretensje, w jednakowym stopniu winiąc za rozpad małżeństwa zarówno syna, jak i ją.

Weronika wciąż miała z matką serdecz­ny kontakt, często do niej dzwoniła, ale do odwiedzin rodzinnego domu już skora nie była. Drażnił ją Ludwik, nie lubiła patrzeć, jak się tam rozpanoszył, a na widok mat­ki i jego spijających sobie z dzióbków czuła wręcz odruch wymiotny.

Gdy mieszkała już w Krakowie, a ojciec wraz z partnerką wyprowadził się z Krako­wa do Wrocławia, ich relacje ograniczyły się do telefonicznych życzeń urodzinowych i od­bioru świątecznych paczek w paczkomacie. Później jedynym kontaktem był comiesięcz­ny przelew na bankowe konto córki, a kie­dy Weronika usamodzielniła się finansowo, w końcu i to ustało.

Babka wspierała wnuczkę, mimo że we Wrocławiu urodził się jej wnuk. Nie przyjęła tego do wiadomości, jeszcze bardziej przy­chylając dziewczynie nieba i wciąż żywiąc ogromny żal do syna za to, co zrobił. A gdy starsza pani została wdową po wysokiej ran­gi wojskowym, miała już tylko Weronikę. Kiedy dziewczyna opuściła mieszkanie sta­ruszki, by zamieszkać ze swoim chłopakiem, babcia co rusz zapraszała ich na niedziel­ne obiadki, a z okazji urodzin podarowała wnuczce miesięczny karnet do podkrakow­skiej stajni. Miała nadzieję, że odgrzeje jej wspomnienia z dzieciństwa.

Weronika, będąc jeszcze uczennicą pod­stawówki, jeździła konno. Nie zniechęcały jej nawet bolesne upadki. Matka dwa razy w tygodniu zawoziła ją na jazdy, lecz gdy dziewczyna dostała się do liceum, odwiedzi­ny były coraz rzadsze, aż w końcu ustały całkowicie. Miała swoją nową paczkę przy­jaciół oraz chłopaka, i to z nimi wolała spę­dzać wolny czas.

Ludwik odszedł tuż po pięćdziesiątych uro­dzinach kobiety. Przedtem wręczył jej ciepły różowy szlafrok, dodając, że zbliża się jesień. Nie od razu poznała zawartość pobłyskującej złotymi różami eleganckiej papierowej torby, ponieważ najpierw z rozbawieniem słuchała jego wyśpiewywanych życzeń.

Musisz zacząć chodzić w pulowerze.

Jesień idzie, rady na to nie ma!

Może zrobić się chłodno już jutro

Lub pojutrze, a może za tydzień

Trzeba będzie wyjąć z kufra futro,

Nie ma rady. Jesień. Jesień idzie!