Dobrze, panie bobrze

Wizerunek bobra jest na tyle pozytywny, że wiele firm korzysta z niego w kampaniach reklamowych. Ale warto wiedzieć, że niewiele brakowało, by bóbr zniknął na zawsze z naszych rzek. Już w czasach panowania Piastów bobry były pod kuratelą władzy. Polowania na nie zarezerwowane były tylko dla wybrańców, a mimo to populacja bobrów ciągle malała. Dlatego w XIII wieku zniknął zawód bobrowniczego, do zadań którego należało odławianie bobrów, ich ochrona i dokarmianie w zimie, a także prowadzenie selekcji na korzyść bobrów czarnych, których futro było wyżej cenione niż bobrów jaśniej umaszczonych.

Ludzie zmieniali przez wieki środowisko naturalne, kurczyły się tereny, na których bobry mogły spokojnie gospodarować. Groźba wyginięcia bobrów w Polsce była największa w XX wieku. Po pierwszej wojnie światowej bobry zachowały się zaledwie w kilku miejscach, po końcu II wojny światowej doliczono się ledwie 400 sztuk.

Na szczęście dzięki wysiłkom naukowców bobry wróciły do środowiska naturalnego. Nad Zalewem Zegrzyńskim jest ujęcie wody pitnej dla prawobrzeżnej Warszawy - Wodociag Północny. Bobry czują się tam świetnie, ale i sprawiają sporo problemów. Okresowo pojawiała się konieczność "przeprowadzenia" kilku bobrów na inny teren. Ostatnio 3 bobry z Wieliszewa trafiły do Wkry, idealne miejsce dla tego gatunku. Nam ubyło, ale nie ma co się martwić. Na terenie gminy Wieliszew mieszka około 80 bobrów, a ich liczebność ciągle rośnie.

aski