Cisza przed burzą

	Autorka jest prezesem Part-nerstwa Ulic Zielonej Białołę-ki, obecnie stowarzyszenie Moja Białołęka

Radni Żoliborza, gdy otrzymali wiadomość, że liczba mieszkańców ich dzielnicy może wzrosnąć o 30 tys., to zwrócili się do władz miasta o zbadanie sprawy wydawania pozwoleń na budowę i jednoczesne zna-lezienie wyjścia z sytuacji, obawiając się m.in. para-liżu komunikacyjnego.

Zieloną Białołękę wschodnią czeka wielokrotnie większy wzrost liczby ludności, który nie ma żadnego pokrycia w możliwościach finansowych dzielnicy. Przy takim tempie przybywania mieszkańców należy budować jedną szkołę rocznie, nie mówiąc już o pla-cówkach kulturalnych, społecznych i sportowych.

Tymczasem w wieloletnim planie inwestycyjnym (WPI) nie przewiduje się żadnych inwestycji w nowe placówki oświatowo-kulturalne. Do roku 2010, gdy obszar wschodniej zielonej Białołęki będzie liczył ok. 50 tys. mieszkańców, plan nie przewiduje żadnego boiska pozaszkolnego, neutralnego miejsca spotkań, parku, placu zabaw, przestrzeni dla jednostek opie-kuńczych. Będą istniały trzy szkoły podstawowe, dwa gimnazja i jedno przedszkole. Do roku 2013, czyli gdy tę poddzielnicę będzie zamieszkiwać już ok. 80 tys. ludzi, WPI nie przewiduje budowy placówek oświatowych, sportowych, dróg oraz rozwią-zań umożliwiających komunikację miejską.

Zrównoważony rozwój miast i aglomeracji jest jednym z priorytetów Unii Euro-pejskiej. Tymczasem - choć należę do grupy osób interesujących się pracą pod-miotów współtworzących miasto - nie słyszałam o działaniach dzielnicy mających na celu pozyskiwanie funduszy unijnych.

Dawnym ziemiom rolnym położonym na wschód od Płochocińskiej, zajmującym obszar większy niż Tarchomin i Nowodwory, nie są potrzebne pieniądze. Są po-trzebne bardzo duże pieniądze! Obszar ten to 5% powierzchni całej Warszawy. Wkrótce ma tu mieszkać więcej ludzi, niż na sąsiednim Bródnie. Tymczasem nie ma żadnego placu zabaw, boiska pozaszkolnego, publicznej przychodni, oddziału straży pożarnej. Nie ma oświetlenia na większości ulic, nie ma chodników, ścieżek rowerowych, brak jest kanalizacji. Istnieje zaledwie kilka sklepików osiedlowych. Skala problemów, jakie są i mogą się pojawić, jest tak duża, że mało kto je ogar-nie. Dlaczego przez tyle lat nie skorzystano z szansy finansowania działań środ-kami Unii Europejskiej, które byłyby dostępne dla zwykłych mieszkańców? Wyrów-nywanie różnic społecznych na terenach marginalizowanych jest jednym z priory-tetów UE, a zielona Białołęka jest terenem marginalizowanym. Unia Europejska jest bardzo czuła na punkcie dyskryminacji ludzi, jednak ani dzielnica, ani miasto, nawet nie podjęły próby pozyskania unijnych środków.

Apeluję o wspólne działanie radnych Białołęki w celu zapobiegnięcia eskalacji kryzysu, który zaczął się z chwilą intensywnej zabudowy terenów rolnych, a który pogłębia się z każdym dniem.

Agnieszka Borowska