Furia wikingów

Za nim szli Ivar i Halfdan. Wchodząc we trzech na plac, zostali otoczeni przez Guthruma, Thorvalda i kilku innych wojów, którzy nie mogli pozwolić, aby ich król zginął. Idąc placem, nie spotkali żywej duszy. Ivar ruchem głowy wskazał na pozłacane wielkie drzwi, które zdawały się prowadzić do jakiegoś ważnego miejsca świątyni. Thorvald wyszedł przed szereg i otworzył je. W środku wikingowie nareszcie ujrzeli ludzi. Ci ubrani byli w brązowe szaty, przewiązane w pasie grubym, białym sznurem. Każdy z nich miał ogoloną pośrodku głowę i żaden nie wyglądał na wojownika. Byli to słabo zbudowani i lękliwi mnisi, a budynek okazał się klasztorem.

Mężczyźni początkowo nie wiedzieli, jak zareagować na niespodziewanych gości i zdawało się, że pierwszy raz widzą ludzi takich, jak oni. Zwykle w tym miejscu gościli księży i innych dostojników, a teraz zjawili się całkowicie obcy przybysze nie wiadomo skąd. Ragnar nieznacznie odwrócił głowę, a jego towarzysze poznali, co to znaczy. Natychmiast ruszyli na mnichów, którzy zrozumiawszy, że jest to najazd, zaczęli krzyczeć i uciekać gdzie popadło. Ludzie północy również krzyczeli, lecz nie ze strachu, a bojowo. Gonili mnichów i zabijali ich. Ivar z Halfdanem również rzucili się w wir - jak się okazało - jednostronnej walki. Obok Bezkostnego przebiegał jeden z mężczyzn. Ten zamachnął się na niego toporem i odwracając się w jego kierunku, wbił mu broń głęboko w plecy. Mnich padł na ziemię, Ivar wyciągnął z niego ostrze, po czym zaatakował nim kolejnego mnicha. Znowu wykonał zamach i uderzył, celując w klatkę piersiową. Mężczyzna próbował się uchylić lub - co bardziej możliwe - poślizgnął się na krwi i ostrze trafiło go w ramię, prawie je odrąbując. Jego ręka wisiała teraz na kawałku mięsa, a sam mnich płakał i wył z bólu, trzymając się za zmasakrowane miejsce zdrową ręką. Ivar uśmiechnął się z wyższością i ciosem od dołu rozciął mnicha od pasa aż po szyję. Cięcie było na tyle głębokie, że z dziury w brzuchu wypłynęły wnętrzności. Od razu pod ostrze nawinął mu się kolejny biedak. Uciekając przed Thorvaldem, wpadł od tyłu na Ivara, wytrącając mu z ręki topór. Syn Ragnara lekko zachwiał się na nogach, wyciągnął błyskawicznie zza pasa miecz i odwracając się do rywala, ciął odruchowo. Mnich zasłaniał się rękoma i jedna z nich, ucięta tuż nad łokciem, upadła na ziemię. Zaatakowany zawył z bólu.

Próbował się cofnąć, lecz potknął się o czyjeś zwłoki i upadł na plecy niedaleko swojej ręki. Ivar zdenerwowany wytrąceniem mu broni, dopadł do niego i zaczął okładać pięściami jego twarz, raz prawą, raz lewą aż do momentu, kiedy mnich stracił przytomność. Bezkostny wstał i ruszył na kolejnego bezbronnego wobec jego gniewu mężczyznę.

Stojący niedaleko brata Halfdan ciął mieczem mnichów jak popadło. Pierwszemu wbił ostrze w brzuch, drugiego ciął na wskroś, a trzeciemu, biegnącemu w panice wprost na niego, wbił oręż w klatkę piersiową, rzucając nim oburącz. Ostrze przebiło biedaka na wylot, rozbryzgując dookoła krew.

Wszyscy siali spustoszenie w klasztorze. Jedynym, który nie zabijał, był król Ragnar. Ten stał w miejscu i z delikatnym, acz trudnym do nazwania uśmiechem, jedynie obserwował masakrę, jaką sprowadził na klasztor.

,,Furia wikingów" - fragment