Czas chaosu

- Ojcze! Uważaj! - krzyknął Haakon, który zbliżając się, unosił przed siebie ostrze jednego ze swych mieczy, tnąc drugim na oślep. Wtedy Harald spojrzał w drugą stronę i dotarło do niego, przed czym ostrzega go syn. W jego stronię zmierzał bo­wiem wojownik Eryka. Haakon zablokował jego cięcie z góry, ratując ojca, a drugim mieczem ciął w bok rywala, który osunął się martwy na ziemię.

W tej chwili dotarło do Haralda, że Geva mierzyła w niego z łuku. Szybko spojrzał w jej kierunku. Nadal tam stała, w tej samej groźnej pozie, a przed nimi znajdował się teraz Haakon. Harald niewiele myśląc, błyskawicznie złapał syna za ramię i przyciągnął do siebie, zastawiając go własnym ciałem. Wypusz­czona strzała trafiła do celu. Pięknowłosy osunął się, podtrzy­mywany przez syna, który ujrzał wybałuszone z przerażenia oczy i usta łapiące łapczywie powietrze.

- Co się dzieje? Ojcze... - zapytał Haakon, lecz zanim uzy­skał odpowiedź, dojrzał wystający z klatki piersiowej ojca, tuż pod sercem, zakrwawiony grot strzały. - Nie! - krzyknął gło­śno, wystraszony. Położył Haralda ostrożnie na ziemi i ucisnął ranę, zatrzymując krwawienie. Inil widząc całe zajście, wbiegł po schodach na balkon i odebrał Gevie łuk, zanim zdążyła na­ciągnąć na niego kolejną strzałę. Sprowadził ją rozbrojoną i na­kazał jednemu z ludzi, aby jej pilnował.

- Masz to, na co zasłużyłeś! - wysyczała z uśmiechem na twa­rzy w stronę umierającego Haralda.

- Ojcze, nie możesz umrzeć! Nie teraz! - błagał Haakon, nie zwracając uwagi na królową, która słysząc, jak zwraca się do jej męża, nie potrafiła ukryć zdziwienia.

- To twój syn? - zapytała męża, jednak nie otrzymała odpo­wiedzi. Harald zwrócił się do Haakona, któremu zaszkliły się oczy.

- Synu - powiedział, wykrzywiając usta z bólu - ja umieram. Musisz wiedzieć, że jestem... - Harald zakaszlał, z trudem łapiąc powietrze. - Musisz wiedzieć, że jestem z ciebie dumny i szczę­śliwy, że cię mam. Musisz mi coś obiecać.

- Co tylko zechcesz ojcze... - odpowiedział Haakon łamią­cym się głosem. - Zrobię wszystko.

- Musisz obalić Eryka i pomóc Danom odzyskać Hedeby... - wydukał król, męcząc się każdym słowem. - Musisz zrobić, co w twojej mocy, aby sojusz, jaki zawarłem z Ragnarem, prze­trwał. Obiecaj mi, że naprawisz to, co tak bardzo chce zniszczyć Eryk...

- Obiecuję. Zrobię wszystko, co tylko się da, ojcze - odparł Haakon, na co Harald uśmiechnął się ledwo zauważalnie i poki­wał głową, zadowolony z otrzymanej obietnicy. Powieki zaczęły mu się zamykać, na co Haakonowi poleciały z oczu pierwsze łzy. - Nie po to cię dopiero odzyskałem, żeby zaraz stracić. - Nieślubny syn Pięknowłosego uderzył ojca kilkakrotnie otwartą dłonią w twarz, chcąc go pobudzić. Kiedy Harald odemknął oczy, syn poderwał się na równe nogi i podbiegł szybko do roz­palonego ognia. Włożył do niego swój miecz, rozgrzewając go do czerwoności i wrócił do Haralda.

- Przewróćcie go na bok i wyciągnijcie strzałę! - polecił stoją­cym najbliżej wojownikom. Inil doskoczył natychmiast do króla i wraz z dwoma innymi zrobił to, o co prosił Haakon. Następnie złapał oburącz strzałę przy klatkę piersiowej Haralda i ułamał jej grot. Szybko zaraz złapał mocno strzałę z drugiej strony i pew­nie szarpnął, wyciągając ją z ciała króla. Z otwartej rany trysnęła krew. Haakon błyskawicznie przyłożył do niej rozgrzany miecz, chcąc zatamować krwawienie. Rana zasyczała, a paląca się skóra zasklepiła ją. Syn Haralda po chwili przyłożył gorące ostrze do klatki piersiowej króla i zrobił to samo z dziurą wylotową. Pięk­nowłosy zamknął oczy i stracił przytomność.

Fragment powieści Czas chaosu