Batorówka uratowana

O Batorówce zrobiło się głośno, gdy właściciel postanowił ją rozebrać i przenieść poza Warszawę. Istniało niebezpieczeństwo, że budynek nie zostanie odtworzony w stanie, w jakim znajdował się w Wawrze. To spowodowało pospolite ruszenie - mi-łośnicy wawerskiej architektury za wszelką cenę chcieli uzyskać dla świdermajera status zabytku.

Taka regulacja prawna, choć pozwala na przeniesienie budynku w inne miejsce - jak ma to miejsce choćby w przypadku skansenów - zabrania ingerencji w wygląd budynku. To z kolei oznacza, że właściciel ma obowiązek postawić Batorówkę w ta-kiej formie, w jakiej była przed demontażem.

A jest co przenosić - willa, zbudowana w 1911 roku, jest doskonałym przykła-dem letniskowej architektury drewnianej. Wewnątrz zachowały się drewniane ele-menty dekoracyjne, w tym schody z ozdobną balustradą, kaflowe piece i oryginal-na - stuletnia! - stolarka okienna. Jest to także najstarszy świdermajer na terenie Wawra, stąd zrozumiałe emocje miłośników dawnej architektury.

Ostatecznie odnieśli oni sukces - 17 czerwca Batorówka została wpisana na listę zabytków, z rygorem natychmiastowej wykonalności. Tym samym wszystkie obostrzenia, dotyczące przenosin willi w inne miejsce, muszą być wykonane. Nad Świdrem czy nad Bugiem musi zachować swój charakter. Tylko czy będzie pasować w nowym miejscu? Wszak architektura nadświdrzańska w tych okolicach ma swoje uzasadnienie - w innym miejscu będzie "obca". Dobrze jednak, że nie zostanie cał-kowicie unicestwiona.

Mieszkańcy okolicy odnieśli połowiczne zwycięstwo - dom nadal będzie cieszył oko, lecz niekoniecznie wawerskie.

(wt)