Dziki rozmaryn

Wrzosowiska, sierpień 2013 r.

Emilia

Wrzosowiska spały. Wokół panowała cisza, tylko w od­dali szumiały wodospady. Po śmierci matki smutek przy­giął mnie do ziemi. Kolejne dni pokazały, że będę musiała znieść dużo więcej. Wyznałam swój grzech i z wiarą po­dążyłam na swoją małą Golgotę. Poprowadziłam na nią także swoich bliskich. Taką pokutę wyznaczył mi los. Przy­jęłam to z pokorą.

- Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina!

Obiecałam Mariannie, że nie będę płakać, lecz łzy nie słuchały, wypełniały mi usta słonym smakiem. Twarz Ma­rianny, jej drobna, krucha postać i spracowane dłonie... wszystko to odeszło na zawsze, przysypał je cmentarny piach. Bardzo chciałam przywołać obraz swojej prawdzi­wej matki, Róży Sokół, lecz pamięć odmawiała mi posłu­szeństwa.

- Podaj mi swoje dłonie, Emilko - mówiła Marianna w noc poprzedzającą swoje odejście do wieczności. - Przekażę ci siłę. Będzie ci potrzebna.

Matka żegnała się ze mną. Umrze i zostawi mnie tutaj zupełnie samą. Nigdy już nie wróci. Nie dotknę jej. Nie usłyszę jej głosu!

Palce Marianny z wielką siłą zacisnęły się na mojej dłoni.

- Opanuj się, dziecko - powiedziała surowo. - Śmierć jest wpisana w nasze życie, jest jego nierozerwalną częścią. Nie pielęgnuj żałoby, tylko pamięć o mnie. W ten sposób pomożesz mi odejść. Łzy żyjących są jak kamienie dla tych, którzy umarli i chcą wzlecieć ku światłu. Dlatego, gdy zamknę oczy, nie opłakuj mnie. Myśl o tych, którzy zostają. Zło nie skryło się w mrokach przeszłości, lecz ro­śnie w siłę i niebawem znowu spróbuje zapanować nad światem.

Zadrżałam. Czy choroba przed śmiercią zupełnie zmą­ciła jej umysł? Słuchałam jednak z uwagą. Matka przez całą noc mówiła rzeczy przedziwne, tajemnicze. Przepla­tała je legendami i przypowieściami, które dobrze znałam, ale również takimi, które słyszałam po raz pierwszy, jakby chciała w ciągu tej ostatniej, ziemskiej nocy, nauczyć mnie wszystkiego. W końcu wyczerpana opadła na poduszki.

- Na mnie już czas - westchnęła. - Muszę odpocząć.

Pochyliłam głowę, a ona przyciągnęła mnie do siebie i ucałowała.

- Pamiętaj, Emilko - wciąż zdrabniała moje imię, jakbym była małą dziewczynką - musisz być silna i odważna. Musisz otworzyć swoje serce, duszę i umysł na to, co się niedługo stanie. Bądź czujna i słuchaj tego, co podpowie ci serce.

Skreśliła na moim czole znak krzyża i zamknęła oczy.

Księżyca nie było widać, lecz niebo zdawało się tym nie przejmować. Otulało wieś granatowym płaszczem przety­kanym gwiazdami. Jedna z nich świetlistą smugą opadała na ziemię. Czy skrywała cząstkę duszy Marianny?

Ciszę nocy zakłócił nagle szmer. Wstrzymałam oddech. Ktoś szedł w moją stronę. Nie byłam gotowa, by spojrzeć Jakubowi w oczy... Odetchnęłam z ulgą, gdy z mroku wy­łoniła się znajoma postać Józefa.

- Mogę przy tobie usiąść, Emilko?

Skinęłam głową i przesunęłam się na ławeczce. Józef usiadł obok mnie. Jego bliskość sprawiła, że coś chwyciło mnie za gardło.

- Tak mi wstyd... - poskarżyłam się.

- Najgorsze masz już za sobą - z czułością pogładził moją dłoń.

- Mylisz się, kochany. - Westchnęłam. - Czuję, że naj­gorsze dopiero przed nami.

- Cokolwiek się wydarzy, będę przy tobie - zapewnił, otaczając mnie ramieniem.

Przytuliłam się do niego z ufnością. Był świadkiem ostatnich wydarzeń. Nie pojmował tego, co się stało, i tego, co odsłonił los. Lecz nie szukał na siłę odpowiedzi.

Na ziemię spadła kolejna gwiazda.

- Pomyślałaś życzenie? - Wskazał dłonią niebo.

- Przez całe życie wypowiedziałam ich tysiące, lecz żad­ne się nie spełniło - poskarżyłam się.

- Zadbam o to, by wszystko w twoim życiu zmieniło się na lepsze. I pomyślę życzenie za ciebie. Za nas - po­prawił się.

Poczułam ciepło wokół serca. Józef stał się moją opo­ką. Mężczyzną, którego wsparcia i siły tak bardzo potrze­bowałam. Decyzję o wspólnej starości podjęliśmy zupeł­nie niedawno, a potem, w obliczu wszystkich wydarzeń, na śmierć o niej zapomnieliśmy. Zapamiętałam ten dzień

bardzo dokładnie. Marianna uciekła do lasu, a ja, biegnąc za nią, złamałam nogę. Józef wszystkim się zajął.

- O nic się nie martw, Emilko - pocieszał mnie, gdy wróciłam do domu z nogą uwięziona w gipsie. - Nie zosta­wię cię w potrzebie. Oboje zbyt dużo przeszliśmy w życiu i tak naprawdę mamy tylko siebie...

Mówił prawdę. Poczułam ogarniający mnie spokój i wdzięczność, a może nawet czułość dla Józefa. Spojrza­łam mu w oczy. Były zamglone jakąś młodzieńczą nieśmia­łością. Wyraźnie chciał mi coś wyznać.

- Powiedz to głośno, Józefie Zaborniaku - ośmieli­łam go.

Józef zaczerwienił się po czubki uszu. Wyraźnie zmie­szany powoli wstał z ławki. Nerwowo odchrząknął.

- Wiem, że to nie jest najlepszy moment, ale... jeśli nie powiem tego teraz, nigdy więcej się na to nie zdobędę.

Serce załomotało jak za dawnych lat. Uśmiechnęłam się do niego i czekałam. Józef pochylił się i ostrożnie zgiął przede mną kolana. Drżącymi rękami ujął moją dłoń.

- Czy zostaniesz moją żoną, Emilko? - zapytał cicho.

W przestworza uleciał nagle cały bagaż przeżytych lat.

- Tak - odpowiedziałam. - Zostanę twoją żoną, Józefie.

Jego twarz rozjaśnił uśmiech. Zapomniał o tym, że nie jesteśmy najmłodsi, zbyt szybko poderwał się z klęczek i w tej samej chwili głośno krzyknął. Ból sparaliżował go.

- Spokojnie, wytrzymaj! - próbowałam wstać. Ja również zapomniałam, że moją nogę unieruchamia gips. Zachwia­łam się i wpadłam prosto w jego ramiona. Józef krzyknął z bólu. Przestał, gdy pogładziłam jego plecy otwartą dłonią. Z ulgą przymknął oczy, ból ustępował.

- Wciąż to potrafisz, Emilko?

- Mam nadzieję. - Przesuwałam dłoń po jego plecach. Józef położył głowę na moim ramieniu.

- Narzeczony ze mnie jak się patrzy - powiedział za­wstydzony.

- A ze mnie narzeczona. - Zaśmiałam się. - Widocznie zasługujemy na siebie bardziej, niż myślimy...

Przytrzymałam dłoń w miejscu, gdzie gorącym stru­mieniem pulsował ból. Czułam, jak stopniowo zanika. W końcu odszedł na dobre. Zmarszczki na twarzy Józefa wygładziły się. Nachylił się i pocałował mnie w usta. Za­drżałam pod tym pierwszym od pół wieku pocałunkiem. Moją twarz okrył rumieniec.

- Jesteś taka piękna, Emilko - szepnął, gdy otworzyłam oczy.

- Nie opowiadaj bzdur, Józiu. - Zaśmiałam się. - I po­móż mi wstać, bo jeszcze ktoś nas zobaczy.

- Chyba tylko Marianna. - Zerknął na okno. - Albo Reks. - Zachichotał. Ostrożnie podniósł się z klęczek, po­tem objął mnie w pasie i posadził z powrotem na ławce. Poczułam błogie ciepło jego ramion...

- Kiedy im powiemy? - Z zamyślenia wyrwał mnie jego głos. - Może jutro?

- Nie wiem, czy to dobry czas na świętowanie... - Za­wahałam się. - Cienie przeszłości wirują nad naszymi gło­wami, nie dając wytchnienia.

- Czas leczy rany, Emilko - przekonywał.

- Masz jakiś pomysł?

- Jeśli się zgodzisz... Urządzimy jutro wieczorem uro­czyste, zaręczynowe ognisko.

Zadrżałam, chociaż noc była ciepła. Bałam się powie­dzieć o nas Julii. Kolejne wyznanie, kolejna niespodzianka. W obliczu całej prawdy życiowe plany dwojga zakocha­nych staruszków wydawały się wręcz groteskowe.

- A jeśli się rozpada? - Szukałam jakiejś wymówki. Czułam jednak, że Józef nie ustąpi.

- Emilko, kochanie... - zaśmiał się. - Jaki deszcz?! Spójrz w niebo. Przewidujesz pogodę lepiej ode mnie.

Uniosłam głowę. Józef miał rację. Będzie pięknie.

- A zatem jutro - zdecydowałam.

- Wszystko przygotuję. Spójrz, spada kolejna gwiazda.

Świetlista smuga łagodnie sunęła w dół. Która to już tej nocy?

- Nie patrz na nią tak zachłannie - przestrzegłam. - Może to nie gwiazda, tylko Latawica?

- Złowróżbna boginka przestworzy?

- Ta sama, która wypatruje na ziemi chłopców...

Józef wydawał się rozbawiony. Na chwilę zapomnieli­śmy o tym, co trudne. Życie zawsze wygrywa ze śmiercią i bólem.

- O ile mi wiadomo, Latawice polują wyłącznie na mło­dych chłopców. - Przytulił mnie mocno. - Która by chciała takiego starego dziada jak ja? - Wskazał palcem swoją pierś.

- Nigdy nic nie wiadomo. - Poklepałam go pocieszają­co po dłoni. Józef podniósł moją rękę do ust i ucałował.

- A gdybym ci obiecał, że każde twoje życzenie się spełni... O co byś poprosiła?

- Żeby Marianna żyła - odparłam bez zastanowienia.

Józef westchnął głośno. Tego jednego życzenia nie mógł spełnić ani on, ani nawet tysiąc spadających gwiazd.

- Mnie też bardzo jej brakuje - westchnął.

- Wciąż mam przed oczami jej postać - przyznałam. - I nie ten z ostatnich lat, gdy posiwiała i straciła siły, ale widzę ją taką, jaką była przed laty. Młodą, uśmiechnię­tą, z długim, czarnym warkoczem przerzuconym przez ramię.

- I taką pozostanie w naszych sercach - pocieszał mnie. - Wiem, że cierpisz, Emilko, lecz taka jest kolej rzeczy. Coś się kończy, coś się zaczyna. Trudno się z tym pogodzić. Zajęło mi to wiele długich lat. Lecz wiem, że nawet naj­dotkliwszy ból kiedyś znika. Jak księżyc, gdy rozpływa się w ramionach jutrzenki.

Wiedziałam, że mówi prawdę, lecz rana, którą nosiłam, była jeszcze zbyt świeża, zbyt dotkliwa.

- Może nie od razu, może nie jutro, lecz za parę dni popatrzymy na wszystko inaczej.

Spojrzeliśmy w niebo, szukając w nim pociechy.

- Chciałabym się w końcu pozbyć tego cholerstwa... - Ze złością szarpnęłam uwięzioną w gipsie nogę. Czułam dławienie w gardle. Obecność Józefa była kojąca, jednak wolałam być znowu sama.

- Spójrz na to inaczej - uspokajał mnie Józef. - Gdy­byś jej nie złamała, może nigdy nie poznałabyś swojego wnuka.

Oboje, jak na komendę, spojrzeliśmy w okno na pod­daszu. Było uchylone, a wewnątrz paliła się lampka. Jakub nie spał...

- Wszystko będzie dobrze, Emilko - powiedział drżą­cym głosem Józef i wstał z ławki. Podał mi leżącą w trawie kulę i pomógł wstać. Podałam mu rękę. Szliśmy wolno przez rozświetlone gwiazdami podwór­ko. Przyroda zdawała się nie przejmować naszymi ludzkimi sprawami. Wrzosowiska otulała sunąca od łąki mgła.