Garncarska: ludzie przegrywają z naturą

Odcinek od ulicy Zasobnej do Rozkosznej jest jeszcze do przeżycia, gdyż został utwardzony tłuczniem. Jadąc dalej w kierunku południowym jest tylko gorzej. Przy czym słowo "jadąc" należy tu traktować bardzo umownie. Przemieszczanie się samochodem przypomina bardziej testowanie zawieszenia na specjalnym torze z muldami i nierównościami. Po deszczu tworzą się ogromne kałuże i błotna breja, której nie sposób pokonać na piechotę. A przecież Garncarska jest ulicą, przy której znajduje się całkiem sporo domów.

Zaryzykowałem wyprawę do końca tą stołeczną ulicą i miałem okazję zobaczyć, jak droga zwęża się coraz bardziej, jak kolejne centymetry jej szerokości są zarastane przez chwasty, trawę, krzaki i coraz śmielsze drzewa - przecież nikt ich nie podcina. Fakt - jest tu cicho i zielono, ale chyba nie o taką zieleń chodzi, która "zjada" drogę. Ale w sumie czemu tu się dziwić? Skoro zarządca drogi zapomniał o niej, to przyroda upomina się o nią ze zdwojoną energią.

Po minięciu skrzyżowania z ul. Rusałki (nawiasem mówiąc w niewiele lepszym stanie), mój kilkuletni syn siedzący z tyłu zapytał: - Tato, dlaczego przyjechaliśmy do puszczy? Czy my zabłądziliśmy?

Szybko wytłumaczyłem synkowi, że nie zabłądziliśmy i wciąż jesteśmy w mieście, ale jego pytanie dało mi do zrozumienia, że czas zawrócić, póki jeszcze można. Póki droga nie zarosła do końca lasem...

sb