Tango Show

W programie TANGO SHOW znajdzie się Oblivion (1982), jedno z najbardziej rozpoznawalnych dzieł Astora Piazzolli, początkowo napisane na bandoneon, fortepian i kontrabas. Utwór, zamówiony przez reżysera Marco Bellocchio do filmu Enrico IV (1984), charakteryzuje się kontemplacyjną atmosferą melancholii i zapomnienia. Dzięki swojej uniwersalnej ekspresji, Oblivion stał się jednym z najważniejszych utworów w dorobku kompozytora, z licznymi aranżacjami na różne składy instrumentalne, w tym na orkiestrę.

Adiós Nonino (1959), to utwór napisany po śmierci ojca Piazzolli, Vicente "Nonino" Piazzolli. Oparty na wcześniejszym szkicu Nonino, utwór oddaje głęboką żałobę i smutek, będąc muzycznym hołdem dla zmarłego ojca. Cykl Cuatro Estaciones Portenas (1965), stanowi jeden z najważniejszych punktów w twórczości Piazzolli. Każdy z utworów cyklu stanowi muzyczną interpretację pór roku w Buenos Aires, z wyraźnym odzwierciedleniem lokalnego kolorytu. W Primavera Portena słychać rozkwit energii i radości wiosny, który jest uchwycony w połączeniu charakterystycznych dla tanga rytmów z jazzowymi harmoniami i klasycznymi technikami kompozytorskimi. Verano Porteno to kompozycja pełna gorącej dynamiki, z wirtuozowskimi partiami bandoneonu i wyraźnymi kontrastami rytmicznymi, które tworzą intensywną atmosferę lata w Buenos Aires. W Invierno Porteno Piazzolla maluje obraz zimy, używając kontrastów dynamicznych oraz zmian tempa, które podkreślają chłód i melancholię tej pory roku.

Remembrance (1979), to utwór w formie tanga, jednak z silnymi wpływami muzyki klasycznej i jazzowej. Jego główną cechą jest melancholijny charakter oraz wykorzystanie bandoneonu w sposób prowadzący narrację pełną emocjonalnej głębi. Z kolei Llueve sobre Santiago (1969), to mniej znana, lecz równie istotna kompozycja, która wywołuje obraz deszczowego krajobrazu, operując subtelnymi przejściami dynamicznymi i nastrojowymi zmianami, charakterystycznymi dla stylu Piazzolli. Street Tango (1983) z kolei stanowi doskonały przykład miejskiego tanga, inspirowanego rytmem ulic Buenos Aires. Z dynamicznymi zmianami tempa i wyrazistą ekspresją, utwór ten odzwierciedla energię miejskiego życia, z pełnym wykorzystaniem nowoczesnych technik muzycznych w ramach tradycyjnego tanga. Zita (1982) to utwór, który w pełni wpisuje się w nurt "tango nuevo". Złożona dynamika, zmienne tempo oraz bogaty dialog instrumentów, w tym bandoneonu, fortepianu i skrzypiec, tworzą pasjonujący, pełen kontrastów muzyczny obraz.

Libertango (1974), jedno z najbardziej rozpoznawalnych dzieł Piazzolli. Kompozycja pełna rytmicznej wyrazistości i zmienności tempa, stanowi przełom w historii tanga, łącząc tradycyjne argentyńskie brzmienie z nowoczesnymi technikami jazzowymi i klasycznymi. Tytułowe "Libertango" symbolizuje uwolnienie się od tradycji i otwarcie na nowe horyzonty muzyczne, stanowiąc kwintesencję awangardowego podejścia Piazzolli.