A gdyby tu była nagle dzielnica przyszłości...

Dowiedzieć się z niego można, że zmiany na lepsze zaczęły się w 2006 roku (czyli wszystko, co obecny burmistrz Jacek Kaznowski robił dla Białołęki w latach 1994-2002 jako przewodniczący rady - robił źle. Strzał w stopę czy wiara w amnezję mieszkańców?), że "idealne położenie Białołęki" pozwala na korzysta-nie ze "wszystkich udogodnień, jakie oferuje mias-to" (w domyśle: dobrej komunikacji, rozsądnie zbu-dowanej sieci dróg), z okien mieszkania można oglą-dać pasące się konie, zielone łąki i lasy (albo sąsiedni blok na ogrodzonym osiedlu bądź, pardonnez-moi, defekujące na chodnikach pod oknami psy), że na lekcjach w Multicentrum biologia i fizyka odkrywa swoje tajemnice (pod warunkiem, że na lekcję klasa zapisze się dużo wcześniej, bo na samodzielne skorzystanie z przybyt-ku nauki szans nie ma). Młodzież gimnazjalna i licealna może korzystać też z czy-telni naukowej, bo ta mieści się w tym samym budynku co szkoła. Szkoły zresztą są nowe albo właśnie modernizowane, połączone z obiektami ośrodka sportu. O tym, że jest ich za mało, jak na potrzeby dzielnicy, w której co roku przybywa 5 ty-sięcy mieszkańców, film jakoś milczy. Zresztą budowa nowych szkół zaplanowana została przed rokiem 2006, czyli wtedy, gdy zdaniem autorów filmu na Białołęce działo się źle. A złych planów dobra władza nie będzie realizować. Film milczy, że dzieci kolejnych naiwnych nabywców tanich mieszkań na Białołęce będą wychodzić ze szkoły o dwudziestej pierwszej. Władza chwali się za to Nautilusem dla najmłod-szych - brakiem przedszkoli i żłobków już nie...

Inwestycje strukturalne to priorytet - słyszymy na początku szóstej minuty fil-mu - czyli na sam koniec, bo film trwa dokładnie pięć minut i pięćdziesiąt dwie sekundy. "To dzielnica, w której wciąż się buduje, by sprostać wymaganiom miesz-kańców" - cytat z filmu, myśmy tego nie wymyślili. A priorytety to most Północny (przypomnijmy, że zbudowany zostanie tylko most, a jego trasa w stronę Marek nie występuje w żadnych konkretnych planach) oraz budowa i modernizacja szla-ków komunikacyjnych (większość planowanych od lat dróg nie będzie budowana w najbliższych latach). Kwestia szlaków komunikacyjnych na dzielnicowej reklamów-ce zajmuje szesnaście sekund.

- Film ma odwrócić stereotyp o Białołęce. Ma pokazać, że dzielnica się zmienia. Nie chcemy, żeby kojarzyła się z tym, że nie dość, że daleko, to jeszcze stoi się w korkach. Chcemy pokazać inwestorom, że warto u nas inwestować - twierdzi radny Wojciech Tumasz. Może i racja, ale najpierw inwestorzy muszą tu dojechać...

Ostatnie zdanie filmu, "Białołęka to dzielnica przyszłości" to już czysty bareizm. Coraz mniej zastanawia fakt, że właśnie na Białołęce Stanisław Bareja - niestru-dzony tępiciel absurdów - ma swoją ulicę.

A co jest największym atutem filmu według urzędu? Jego wersja na komórkę - o mobilności produkcji trąbią we wszystkich mediach.

Oglądając tę reklamówkę nie mogłem z głowy wyrzucić dwóch obrazów - hasła z "Misia", sparafrazowanego w tytule i "Przygody na Mariensztacie", sztandarowego dzieła kinowej propagandy. U Barei niejaki Cwynar śpiewał "Hej młody Junaku, smutek zwalcz i strach! Przecież na tym piachu za trzydzieści lat, przebiegnie z pewnością jasna, długa, prosta, szeroka jak morze Trasa Łazienkowska!", a pier-wszy kolorowy polski film nieprzypadkowo opowiadał o budowie soc-Warszawy. Albo władze dzielnicy popadają w podręcznikowy przykład chciejstwa, albo są tak oderwane od rzeczywistości, że wydaje im się, że film pokazuje prawdę.

Jedno jest pewne. Kampania do tegorocznych wyborów samorządowych właś-nie się zaczęła. Za pieniądze mieszkańców.

Wiktor Tomoń