Niesamowita kuna domowa

Piszę "zmartwić", ponieważ łatwiej wypędzić z domu ducha niż to zwierzę, czyniące niemało szkód, szybkie, nie bojące się prawie niczego.

Kuna leśna pochodzi z rodziny łasicowatych, ma ładne, niezbyt długie ciemnobrązowe futer-ko, wbrew pozorom sztywne i rosnące prawie prostopadle do ciała. Krótkie łapki zakończone są ostrymi pazurkami, ogon stanowiący mniej więcej połowę długości ciała, także jest gęsto pokryty futrem. Zadziwiające jest, jak wiele po-trafi zmieścić w małym pyszczku. Żywi się praktycznie wszystkim, nie gardzi żad-nymi rodzajami mięsa, zjada gryzonie, ptaki (przenoszącym wszelkie wirusy gołę-biom odgryza łebki, a następnie wypija krew będącą rodzajem szczepionki), owa-dy, żaby, podobnie jak kuna domowa lubi owoce i miód. Poluje tylko w nocy, naj-chętniej sama (konkurencji nie potrzebuje). Upolowane zwierzątka zjada zazwyczaj w całości, pozostawiając tylko drobne kości. Często przynosi zdobycz do miejsca, w którym mieszka.

Kuna występuje praktycznie na terenie całej Europy (od Danii na północy, do Morza Śródziemnego na południu), w Azji od Syberii po Iran. (Niegdyś na terenie Europy występowały także sobole, jednak wyginęły).

Idealny jest dla niej klimat umiarkowany. Przeciętna przedstawicielka tego ro-dzaju żyje w granicach 8-10 lat. Dosyć szybko usamodzielnia się i oddziela od mat-ki. Najchętniej zamieszkuje tereny w pobliżu siedzib ludzkich, opuszczone budynki, lasy, można ją czasem spotkać nawet w centrach wielkich miast.

Drapieżnik ten znajduje się pod ochroną, ale klasyfikowany jest w grupie niż-szego ryzyka. Kuna nie boi się prawie niczego. Tym, co może ją odstraszyć jest dźwięk wydawany przez borsuki, szczekanie psów, ujadanie wilków. Jeśli chodzi o ludzi, to nie czuje przed nimi żadnego respektu, uznaje ich za niegroźnych, ale nie atakuje bez powodu. Jest bowiem skłonna to zrobić, gdy czuje się zagrożona, lub gdy zagrożone jest jej potomstwo.

Trudno podejrzewać kunę o wdzięczność wobec ludzi za mieszkanie na ich pod-daszu. Przecież sama je zdobyła, dlaczego więc miałaby respektować inne prawa niż swoje? Człowiek staje się prawie bezradny, gdy zamieszka u niego to zwierzę. Niezwykle sprytne, przebiegłe, giętkie (pozbawione futra przypominałoby grubą dżdżownicę), potrafi przecisnąć się przez każdą dziurę w płocie, rurkę, siatka ogro-dzeniowa nie stanowi najmniejszego problemu. Na dach wejdzie bardzo prosto, po parapecie, daszku, wykuszu, gzymsie, rynnie, nawet po zwyczajnej pomalowanej ścianie (jedynie po szkle nie jest w stanie się wspinać); kiedy już znajdzie się pod dachem, prawdopodobnie odszuka jakiś wlot powietrza, czy uniesioną przez wiatr dachówkę. Pod dachem najchętniej robi sobie legowisko w szczególnie drogiej wełnie szklanej, ociepleniu dachu; przesypia cały dzień, aby wieczorem znów wyruszyć na polowanie, tam też się załatwia i zostawia resztki swoich posiłków (kości itp.). Wielu ludzi zakłada na terenie swojej posesji alarmy obejmujące nie tylko wnętrze domu, ale i jego najbliższe otoczenie. Biegający nocą drapieżnik z pewnością niejednokrotnie uruchomi czujniki, przestraszy tym samym mieszkań-ców domu i sprowadzi agentów ochrony, którzy za każde przybycie pobierają opła-tę.

Ponieważ na moim strychu zadomowiła się kuna, zdaję sobie sprawę, jak trud-no ją wypędzić. Żadne pogotowie weterynaryjne nie podejmie się takiego zadania, doradzają jedynie zakup klatki, w której trzeba umieścić żywe, małe zwierzątko, które zwabi intruza. Propozycja taka jest z kilku powodów bezsensowna, po pier-wsze dane zwierzątko trzeba włożyć do klatki, gdy kuny nie ma w domu (czyli jest na polowaniu), tak więc gdy wraca nie jest zbyt głodna i nie będzie ryzykować (jest na to za sprytna). Po drugie, nawet w sytuacji, gdy zdecyduje się zjeść przynętę, uwolni się z klatki przez szeroko rozstawione pręciki, w skrajnym przypadku zła-pania się we wnyki, czując zbliżające się zagrożenie śmierci, kuna jest gotowa na-wet odgryźć sobie nogę.

Doprowadzonym do ostateczności ludziom nie doradzam również prób zastrze-lenia kłopotliwego zwierzęcia. Po pierwsze, jedyną możliwością byłoby zaskoczenie go, inaczej ucieknie. Tylko jak w nocy zauważyć prawie czarne futro na równie ciemnej trawie? I jak trafić biegającego wyjątkowo szybko drapieżnika, który prze-ciska się przez każdą przeszkodę, kurcząc w niesamowity sposób żebra i krę-gosłup? Powiedzmy nawet, że się udało, strzał był celny, kula zdezorientowała zwierzę, może nawet dosięgła oka, w końcu kuna ginie. Czy mamy jakąś gwa-rancję, że za kilka dni na jej miejsce nie pojawi się inna przedstawicielka gatunku? Otóż przeciwnie, na pewno się pojawi. Kuny co prawda żyją i polują same, jednak w danej okolicy zawsze znajduje się stado liczące przynajmniej 40 kun.

Z tego co wiem, jedyną skuteczną metodą walki z kunami są elektroniczne od-straszacze. Takie odstraszacze wysyłają dźwięki o wysokiej częstotliwości (słyszal-ne dla ludzi), przypominające odgłosy wydawane przez borsuki. Takie urządzenia muszą być założone wokół całego domu, przy wszystkich możliwych wejściach na dach, na rogach ścian, zazwyczaj jest ich kilkanaście lub kilkadziesiąt. Drapieżnik mimo wszystko będzie się pojawiał w pobliżu posesji, przecież mieszkał tu, to jego dach, a nie Państwa. Przebiegłe zwierzę zapewne słysząc odgłosy wielu borsuków (ze wszystkich nadajników) wcale się nie zniechęci ich ilością i nie przestraszy, stale będzie próbować dostać się do środka.

Mieszkańcy Wawra są szczególnie narażeni na obecność w domu kuny; dziel-nica jest dosyć rozległa, z niską, przystępną zabudową. Brak licznych dróg szybkie-go ruchu, tereny zielone, pola, wiele opuszczonych starych domów, a także dopiero co budowane (zagrożone są zwłaszcza segmenty) decydują o wręcz idealnym miejscu dla kuny leśnej i domowej.

Możemy mieć tylko nadzieję, że kunom nie spodobają się pojawiające się w tej okolicy "borsuki" (których w Polsce pozostało bardzo niewiele) i przeniosą się np. do lasów, skąd nikt nie będzie ich przepędzał. No cóż, H. Sienkiewicz napisał kiedyś, że "Gwiazdka nadziei niknie ostatnia"...

Marta Konopka