Wieszczba. Piast zdobywca. Tom 2. (barwione brzegi)

- Czy nic się nie da zrobić? - zasyczał Piast.

- Skąd mam wiedzieć? - odpowiedział mu spokojnie Czabor.

- Myślałem, że znasz się na ziołach! - zagrzmiał mój przyjaciel.

- Dobrze myślałeś. - Wysoki wołchw wzruszył ramionami.

- Czemu zatem nie pomagają? - wściekał się młodzieniec.

- Nasze życie jest zaledwie chwilową igraszką bogów - wyjaśnił guślarz i wrócił do ubijania łodyg maku w grubym kamiennym moździerzu.

Przyjaciel rzucił mi pochmurne spojrzenie i śpiesznym krokiem opuścił chatę. Zostałem w niej sam wraz z górującym nade mną Czaborem oraz skatowanym ciałem leżącym na pryczy. W swoim krótkim życiu widziałem już wiele juchy, ale po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, ile jej przenosi każdy człowiek. Ciało Budziwuja, siennik, na którym leżał, a także całe łóżko oraz podłoga w jego okolicy wysmarowane były ciemnoczerwonymi, zastygłymi plamami. Patrzenie na powyrywane paznokcie, połamane palce oraz kończyny powodowało niemal fizyczny ból.

- Niedużo mu już zostało - rzekł cicho wołchw.

- Czemu po prostu nie powie? - Westchnąłem.

- Najwyraźniej dba o życie swych synów bardziej niż o swoje - odparł guślarz. - Przemocą go nie przekonacie.

- Teraz już nikt go nie przekona. - Zacisnąłem zęby. - Zabierze swą wiedzę do Nawii.

- Nie musi tak być. - Czabor pokręcił głową.

- Jak to? - zdziwiłem się. - Przecież mówiłeś, że umiera.

- Owszem - przytaknął.

- Jak zatem mógłby nam udzielić jakiejkolwiek odpowiedzi?

- Gdy serce ludzkie wybija ostatnie uderzenia, zasłona między światem śmiertelników a królestwem Wołosa jest bardzo cienka - wyjaśnił wołchw. - Tchnienie i jaźń są wtedy zagubione i desperacko szukają wyjścia.

Poczułem, jakbym w środku lata wszedł do chłodnej ziemianki. Słowa guślarza zmroziły mnie tak, że zdrętwiał mi cały język i nie byłem w stanie udzielić jakiejkolwiek odpowiedzi.

Czabor jak gdyby nigdy nic powrócił do głuchego uderzania tłuczkiem o ścianki kamiennej misy ze zwierzęcą ciekawością w oczach.

- Jak to? - wyszeptałem po dłuższej chwili.

- Jak co? - zdziwił się wołchw.

- Jak zamierzasz rozmawiać z duszami umierającego Budziwuja?

- Nie zamierzam - odparł, a ja odetchnąłem z wyraźną ulgą.

- Czemu zatem w ogóle o tym wspominałeś? - spytałem.

- Bo ty mógłbyś.

Serce ponownie mocniej mi zabiło, a brzuch ścisnęła niewidzialna dłoń.

- Ja nie jestem wołchwem - wychrypiałem, pokonując nagłą suchość gardła.

- A ja nie jestem ptakiem - odpowiedział guślarz.

- Nie rozumiem?

- Wuleg już dawno zauważył, że rzadko cokolwiek rozumiesz. - Czabor ze smutkiem pokręcił głową.

- Czemu nie jesteś ptakiem? - zapytałem.

- Nie mam skrzydeł, dzioba oraz wszystkich innych cech ptaka - wyjaśnił znużonym tonem wołchw. - Mam za to ręce, nogi, głowę i pozostałe przymioty człowieka.

- To rozumiem. Co ma ptak do Budziwuja?

- Nic. - Guślarz wzruszył ramionami.

- Czemu zatem o nim wspomniałeś?

- A czemu ty wspomniałeś o byciu wołchwem?

- Bo to wy zajmujecie się czarami, wróżbami i dotknięci jesteście przez Wołosa - wyjaśniłem.

- Dlatego właśnie przyrządzam maść - odparł Czabor, pokazując mi trzymane w rękach naczynie.

- Czemu zatem chcesz, bym to ja rozmawiał z jeńcem?

- Bo z tobą będzie się czuł bezpiecznie - odpowiedział. - Kiedy Piast i jego towarzysze bili go oraz zastraszali, ty dawałeś mu nadzieję.

Twarz zalała mi fala gorąca. Do suchego jak wiór gardła napłynęła żółć o tak ohydnym smaku, że wszystkie mięśnie twarzy gwałtownie stężały.

- Cóż miałbym zrobić? - spytałem cicho.

- Położyć się blisko Budziwuja i zaczerpnąć przygotowanego przeze mnie naparu z tego samego rogu.

- Co będzie tworzyło dekokt? - indagowałem.

- Zioła - odparł wołchw. - Oraz grzyby.

- Jak w każdym twoim naparze.

- Zgadza się.

- Nie powiesz mi zatem?

- Nie. - Pokręcił głową.

- Czemu?

- Śmiertelnicy nie powinni wszystkiego wiedzieć - odpowiedział Czabor, marszcząc krzaczaste brwi.

- Powiedz przynajmniej, jak zadziała ten napar. - Nie ustępowałem.

- Początkowo doda Budziwujowi sił. Zapewne odzyska przytomność i będzie mógł rozmawiać. Jednak bogów nie sposób oszukać. Wołos szybko upomni się o swoje, a dogorywające dusze zaczną umykać z ciała.

-A z mojego nie zaczną? - przeraziłem się.

- Ty jesteś młody i silny - odrzekł wołchw. - Powinieneś przeżyć.

- Powinienem? - jęknąłem. - Chcesz mnie zabić?!

- Tylko doprowadzić na skraj śmierci - wyjaśnił spokojnie guślarz.

- I co wtedy? - dopytywałem.

- Wtedy jaźń Budziwuja będzie zbyt oszołomiona, by odróżnić prawdę od ułudy. Być może, jeśli zadasz mu odpowiednie pytanie, uzyskasz odpowiedź.

- Chcesz, żebym wepchnął się pomiędzy Wołosa przywołującego jaźń tego nieszczęśnika a jego samego i wykorzystał tę chwilę, by wypytać go o zamierzenia Izbygniewa?

- Ja nic nie chcę. - Guślarz wzruszył ramionami. - Pytanie brzmi, czego chcesz ty.

Fragment rozdziału 12