Klemens i Kapitan Zło

Klemens wpadł zdyszany do pokoju kuzyna. Mama Walentego, otworzywszy mu drzwi, mocno się zdziwiła, widząc podenerwowanie siostrzeńca; chyba chciała o coś zapytać, ale nagły swąd spalenizny przywołał ją z powrotem do kuchni.

- I jak? - sapnął Klemens. Trasę od przystanku na Kwiatowym do samych drzwi mieszkania pokonał dzikim sprintem, sadząc susy jak oszalała antylopa.

Walenty podał mu butelkę mineralnej. Wypił duszkiem kilka łyków.

- Chyba w porządku. - Kuzyn wpatrywał się w ciemny ekran telewizora, trzymając pad na kolanach. - Nie wiem, czy to był najlepszy pomysł z tym pudłem... Nic nie widać, może zaczaili się tuż obok, nawet nie wiemy...

- To trzeba było wymyślić coś lepszego - odparł Klemens, siadając po turecku na dywanie. - Gdzie miał się schować? W krzakach? Tam zresztą nawet nie ma żadnych krzaków.

- Może ten śmietnik w parku nie był takim głupim rozwiązaniem...?

Klemens sięgnął jeszcze po wodę. Cienka strużka pociekła mu po brodzie, wytarł rękawem.

- Pewnie trafilibyśmy akurat na opróżnianie pojemników. Albo, co bardziej prawdopodobne, jakiś niezbyt dbający o higienę łowca złomu rozłupałby Cyfraka na kawałki w poszukiwaniu czegoś miedzianego. Wiesz, jak jest.

Walenty westchnął.

- Nie ma się już nad czym rozwodzić. Czas zaczynać.

Wcisnął przycisk akcji. Z głośników telewizora dobiegło dobrze im już znane, radosne piśnięcie. Na ekranie pojawiły się białe kształty - dłonie Cyfraka, gdy ten wysunął ręce przed siebie. Zdjął karton, pudło upadło z głuchym dźwiękiem; mignęło logo producenta puree, kartofel wyszczerzony w idiotycznym uśmiechu.

Wydawało się, że teren jest bezpieczny. W zasięgu wzroku Cyfraka nie dostrzegli nic podejrzanego, ot, pusta szkoła w piątkowy wieczór. Walenty manipulował gałką w kontrolerze, robot obrócił się, rozejrzał. Z tej strony budynku spokój.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Mimo braku reakcji kuzynów klamka uchyliła się, a drzwi otworzyły. Stał w nich wujek Jarema, tata Walentego, i uśmiechał się szeroko.

- Co tam słychać, mistrzowie?

- W porządku, tato - mruknął Walenty.

Wujek podszedł bliżej.

- Czym to psujecie sobie wzrok, ha? - Z zaciekawieniem spojrzał na ekran. - Kurczę blade, synek, a co to za gra?

Kuzyni wymienili spojrzenia.

- Misja robota - rzucił szybko Walenty. - Super sprawa, pożyczyłem od Janka, absolutny hit i kiler. W Japonii schodzi jak świeże bułeczki.

Wujek skubał się po brodzie, przyglądając się drzewom w parku, które widać było na ekranie.

- Ech, ależ dzisiaj te gry wyglądają... Popatrzcie tylko, wypisz wymaluj park przy szkole. Nawet jeden piksel nie przypomina sztucznie generowanej grafiki. Nie to, co za moich młodych lat - zadumał się. - Wiecie, jak wtedy wyglądały gry komputerowe? Miałeś, synek, na ekranie dwie kreski, czyli paletki, i odbijałeś kwadracik, czyli piłeczkę... A ile zabawy przy tym! Teraz pewnie nawet nie rzucilibyście na to okiem...

- Widziałem w internecie - oznajmił Walenty.

Nie wiedział, co robić, trzymał pad w dłoniach, ale przerwał kierowanie Cyfrakiem; robot nerwowo przebierał palcami.

Wujek przysunął się jeszcze bliżej.

- Synek, daj spróbować - poprosił, wyciągając ręce po pad.

- No, nie wiem... - Walenty próbował oponować.

Klemens absolutnie nie wiedział, jak się zachować. Tymczasem wuj Jarema zwyczajnie wziął pad z rąk syna, nie dostrzegając jego przerażonego spojrzenia.

- Mhm... - Wujek wychylił gałkę. - Steruje się tak, proste, a to pewnie będzie... - Wdusił jeden z przycisków, Cyfrak machnął ręką. Za płotem przechodziła alejką kobieta z torbą pełną zakupów, rozmawiając przez przyciśniętą do ucha komórkę. - Można atakować przypadkowych przechodniów? - zainteresował się wujek.

- Tato! - zganił go Walenty.

Wuj jakby nie słyszał. Przesunął kciukiem gałkę, robot ruszył, popiskując niepewnie. Kuzyni patrzyli na siebie z przerażeniem w oczach. Kobieta za siatką, niczego się nie spodziewając, podeszła bliżej, wujek Jarema zmrużył niecnie powieki. Nagle wychylił gałkę do oporu, Cyfrak wyprysnął przed siebie i uderzył w ogrodzenie, dziko wymachując teleskopowymi ramionami. Kobieta odskoczyła ze stłumionym okrzykiem i szeroko otworzyła oczy. A potem puściła się pędem alejką, prawie gubiąc siatkę z bułkami.

- Uuuuu, tu cię mam, babo! - Wujek okrzykami dodawał sobie animuszu, strasząc wirtualną postać w grze komputerowej. A przynajmniej tak mu się wydawało. Zachowywał się tak, jakby w pokoju oprócz niego nie było nikogo.

- Tato... - Walenty wreszcie zdołał coś wychrypieć.

Chłopców absolutnie zamurowało.

- No co? Ach! - zreflektował się wujo. Zmieszał się. - Wybaczcie, znowu byłem niewychowawczy. No, wiecie, gdyby to było naprawdę, to nigdy bym tak nie zrobił... Trzymaj! - Niepewnie oddał pad Walentemu. - No, eee, idę coś poczytać, mistrzowie, bawcie się dobrze.

Wyszedł z pokoju. Chłopcy przez chwilę dochodzili do siebie. Wreszcie Walenty odetchnął z ulgą.

- Było blisko - westchnął. - Tak to jest, gdy rodzic nie zauważa bariery pokoleniowej. Wytłumacz mu, że powinien interesować się wykresami w programach o biznesie, a nie grami wideo.