Hiszpański mąż

Pełna emocji opowieść o kobiecej sile i determinacji w świecie rządzonym przez mężczyzn. A także o miłości w cieniu wielkiej historii i przeszłości, która nie pozwala o sobie zapomnieć...

KORNELIA WYSOKIŃSKA czuła się osaczona. Otworzyła z impetem drzwi do tajemnego pokoju, do którego wejścia tak często bronili jej dorośli. Pomieszczenie nieustannie przyciągało jej uwagę. Uznała, że jest to spowodowane faktem, iż pokój, zwany gabinetem, był zapełniony ogromem przedmiotów. Biurko zastawiały kałamarze, figurki postaci różnej maści, szkatułki. Na jego brzegach leżały kajety w skórzanych okładkach ułożone na stosikach. Masywne, mahoniowe regały zapełniały ciężko wyglądające książki. Woluminów było ponad miarę. Okno zasłaniała atłasowa zasłona w kolorze burgundu.

,,Co mama i ciocia widzą w tym pokoju, że się tak często w nim zamykają?" -- zadumała się Kornelia. Niby bała się tego pomieszczenia, ale w jej umyśle paliła się nieustanna chęć, aby je eksplorować. Tajemnica tegoż pokoju ją fascynowała. Poza tym miała wrażenie, że w licznych szkatułach, szufladach kryją się skarby. Ona zaś uwielbiała odkrywać świat, w tym także gabinet wuja Adama, którego nie dane było jej poznać. Wiedziała, że jego pierwowzór mieścił się w dawnym mieszkaniu cioci, przy ulicy Kijowskiej na warszawskiej Pradze.

Krewniaczka podczas przeprowadzki nakazała przenieść całą zawartość pomieszczenia i identycznie umeblować gabinet w nowym mieszkaniu przy ulicy Wierzbowej.

Nie oddała się jednak rozmyślaniom nad przeszłością zbyt długo, gdyż za sobą usłyszała głos guwernantki, która przychodziła jej dawać lekcje języka francuskiego.

-- Kornelio, wracaj, proszę! Twoja ciocia nie będzie zachwycona tym, że wymykasz się od konwersacji -- krzyczała za dziewczynką Adela.

Kornelia wybiegła z pomieszczenia i zamknęła za sobą drzwi.

Ledwo odwróciła głowę, już poczuła na sobie wzrok cioci Aurelii. Staruszka stała z laseczką, w sukni koloru burgundu, od której widoku i sama Kornelia pokraśniała. Nie wiadomo, czy ze wstydu, że znowu była tam, gdzie nie powinna, czy też kolor stroju krewniaczki tak na nią zadziałał.

-- Drogie dziecko. Masz już jedenaście lat, a zachowujesz się jak kilkulatka. Do czegoś to podobne, aby panienka z dobrego domu nie osiągnęła biegłości w języku francuskim? Ja posługuję się nim. A twoja matka w dodatku mówi po hiszpańsku. Chcesz odstawać od nas? -- wypaliła Aurelia, spoglądając na dziewczynkę karcącym wzrokiem.

Te sposoby zachęcania do nauki, jakie Aurelia na niej stosowała, w praktyce nie przynosiły rezultatów.

-- Ależ ciociuniu kochana! Ten język jest tak nudny! Gdyby Adela ciekawiej mi go podawała, miałabym inną ochotę do nauki -- powiedziała szczerze dziewczynka.

-- Staram się, jak mogę, pani Aurelio. Posługuję się najlepszymi metodami pedagogicznymi, jakich mnie nauczono. Panienka Kornelia nie chce mnie słuchać. Rozproszona często -- broniła się Adela bliska już płaczu.