Żółwik, panie Wojtku!

- Dopiero 7.30, największy ruch przed nami, a tak będzie mniej więcej do dzie-wiątej - mówi Wojciech Trzaskoma, "przeprowadzacz" - jak określają go dzieciaki. Ponad dwa lata czuwa już nad bezpieczeństwem przechodzących przez przejście dla pieszych w pobliżu szkoły w Jabłonnie.

- Normalnie jestem na Modlińskiej, ale tam trwa teraz remont, więc przenieśli mnie na rondo w połowie jabłonowskiej obwodnicy - wyjaśnia. Zapytany o zacho-wanie dzieci, uśmiecha się. - Na ogół są grzeczni i weseli. Z wieloma znamy się od dawna, a od nowego roku szkolnego dojdą nowi, więc będą nowe znajomości - mó-wi uśmiechając się. - Najgorsi są dorośli: rusza taki na czerwonym, a za nim odru-chowo dzieci. I jak wtedy je uczyć prawidłowego przechodzenia? - pyta zakłopo-tany.

Co pewien czas przerywamy rozmowę, gdyż trzeba przypilnować kolejną grupę pieszych. Miło słyszeć, jak pozdrawiają pana Wojtka z sympatią, ale czują też respekt. - Wie pani, z dziećmi trzeba umieć postępować: myśleć jak one, ale być sobą i postępować jak dorosły. Wtedy wszystko gra, jest spokój i porządek. Każdy robi to, co do niego należy - dodaje po chwili.

Na nic nie narzeka, a praca przecież jest ciężka - od godz. 7.00 do 17.00, jedy-nie z przerwą na obiad. Stale na dworze, niezależnie od warunków atmosferycz-nych, wśród spalin. - Nie zamieniłbym jednak tej pracy na żadną inną! Chcę tak pracować aż do emerytury, jak się da, rzecz jasna. Jest wesoło, lubię dzieciaki i tyle - mówi z rozbrajającą szczerością.

Aż trudno uwierzyć, że w obecnych czasach są osoby niewysuwające żadnych roszczeń. Przyparty do muru pan Wojtek wydusił z siebie, że owszem ma jedno życzenie związane z pracą - aby jego budka była ogrzewana. - Mrozy tej zimy wszystkim dały się we znaki, było ciężko - kontynuuje.

Nie przeszkadzamy dłużej sympatycznemu "przeprowadzaczowi" i życzymy, aby mógł w zdrowiu dopracować do emerytury.

Rozmawiała Jolanta Klajbor