"Zmęczone torby" w komunikacji. Problem nie dotyczy warszawiaków?

Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne we Wrocławiu ma podobny problem - tam nazywają to "zmęczonymi torbami". Firma postawiła jednak nie na karanie za naruszanie regulaminu, a na edukację, ogłaszając konkurs na grafiki piętnujące takie postępowanie. I choć widać, że w konkursie nie brali udziału profesjonalni graficy, efekty są ciekawe. Na całą akcję zwrócił też uwagę stołeczny ZTM, pytając mieszkańców Warszawy, czy widzą ten problem w miejskiej komunikacji.

I co się okazuje? Owszem, widok toreb na siedzeniach jest dość pospolity. Ale czy pasażerowie widzą w tym problem? Nie.

Dlaczego? Otóż wszystko wskazuje na to, że po pokoleniu "wszystkomisięnależy" pojawiło się pokolenie, które potrafi w komunikacji rozmawiać. Takie, które umie powiedzieć "przepraszam, czy mogę tu usiąść" bez ironicznych docinek czy agresji. - Jeśli ktoś chce usiąść, wystarczy powiedzieć "przepraszam" i zwykle pasażer zdejmuje torbę lub co innego. Wystarczy się odezwać! - przekonuje pan Wojciech. Zdarzają się też skruszeni grzesznicy: - Zdarza mi się kłaść plecak na siedzeniu obok (wygoda), ale jak widzę, że pozostałe miejsca w autobusie się zapełniają, to biorę na kolana, na podłogę i jest wolne. Nikt nie musi mi "przypominać" - mówi pan Tomek.

I większość zauważa, że większym problemem od "zmęczonych toreb" są, np. głusi melomani, którzy nie korzystają ze słuchawek, tylko raczą całe otoczenie słuchaną właśnie muzyką.

Żeby jednak nie było tak pięknie - pół biedy, jeśli torby (miejmy nadzieję, że czyste i bez cieknącej zawartości) podróżują z właścicielem w pustawym autobusie. Ale jeśli zdarza się to w godzinach szczytu - warto i trzeba ich właściciela upomnieć. Nawet jeśli nie chce się otorbionego miejsca zająć. Bo może ktoś inny by chciał, tylko nie ma odwagi poprosić?

Wiktor Tomoń