Warszawa z naszej perspektywy

	Autorka jest radną Targówka (Mieszkańcy Bródna-Targówka-Zacisza)

Mamy więc prężną, nowoczesną, rozwiniętą, bizne-sową i pełną historycznych uroków - reprezentacyjną Warszawę lewobrzeżną, którą chwalimy się turystom i inwestorom. I tę drugą - mniej atrakcyjną, niedoin-westowaną, niebezpieczną (moim zdaniem nieznaną lub zapominaną) Warszawę prawobrzeżną.

W tej pierwszej znajduje się zdecydowana więk-szość warszawskiego biznesu, historii, kultury i roz-rywki. Ceny mieszkań, a często apartamentów są wysokie, wyniki nauczania podwyższają średnią war-szawską, co powoduje zwiększenie poczucia pres-tiżu. Tam znajduje się zdecydowana większość uczelni wyższych, urzędów administracji rządowej i samorządowej. I to właśnie tam zapadają decyzje o losach obydwu części naszego miasta.

Wystarczy przejechać na drugą stronę Wisły, by przekonać się, że Warszawa z naszej perspektywy wygląda zupełnie inaczej. Z ża-lem patrzymy jak na Pradze, Targówku, Wawrze, niszczeją w naszym sąsiedztwie budynki, których mury przetrwały najważniejsze dla Polski wydarzenia historyczne. Przykre jest także to, że nasi goście zadziwieni fatalnym stanem dróg, brakiem chodników, niewystarczającym taborem autobusowym, często mają poczucie, że są na zapomnianej wsi, i że jeszcze nie wjechali do stolicy państwa należącego do Unii Europejskiej.

Stan techniczny wieloletnich placówek edukacyjnych i ciągłe zmniejszanie na-kładów miasta na działalność kulturalną nie pomagają w podnoszeniu efektów na-uczania. A tak kuriozalne kwestie jak brak kanalizacji, wspólne toalety na klatkach schodowych dla kilku rodzin, czy też auta zaparkowane na każdym wolnym frag-mencie chodnika lub zieleni wokół ogromnych wieżowców, sprawiają wrażenie, że w tej części stolicy czas się zatrzymał kilkadziesiąt lat temu.

Dzielnice robią, co mogą, ale nie wszystko jest w ich mocy, dlatego nam, mieszkańcom, prawobrzeżnej Warszawy wstyd przed innymi i żal. Zresztą zdecy-dowana większość z nas dokładnie widzi te różnice w codziennym życiu, przepra-wiając się z prawej strony Warszawy na jej lewy brzeg do pracy, na uczelnie, do teatru, opery, do muzeum, na wydarzenia sportowe itd.

Często zadajemy sobie pytanie, kiedy przestaniemy być postrzegani tylko jako "sypialnia Warszawy"? Kiedy tu się coś zmieni? Kiedy zacznie się coś dziać? Kiedy z dumą będziemy patrzeć na prawy brzeg Wisły?

Myślę, że podział Warszawy na dwa miasta zniknie dopiero wtedy, gdy z Mar-szałkowskiej na Bródno, czy Gocław będzie można dojechać kolejką podziemną w kilka minut, gdy powstaną nowe mosty, gdy auta zamiast na chodnikach i trawni-kach będzie można pozostawiać na wielopoziomowych lub podziemnych parkin-gach, a z ulic znikną niepotrzebne już szambiarki. Ale, żeby tak się stało, to radni miasta muszą spojrzeć na Warszawę z naszej perspektywy.

Iwona Wujastyk
i.wujastyk@wp.pl

Przez brak kanalizacji, wspólne toalety na klatkach schodowych dla kilku rodzin,...

... czy też auta zaparkowane na każdym wolnym fragmencie chodnika lub zieleni mamy wrażenie, że w tej części stolicy czas się zatrzymał kilkadziesiąt lat temu.