Opowieści z dawnego Hongkongu. Życie w mieście dwóch cywilizacji. Zbiór opowiadań

Spis treści

Piotr Plebaniak

Wstęp. Hongkong, którego już nie ma 7

Koktajl 15

Katalog 25

Braterstwo krwi 35

Utracona rzeka 65

Panna Tsushima 81

Pewniak 103

Bunt 113

Julia 135

Czerwone, żółte, zielone 149

Bar ,,U Szeto" 167

Zakurzona droga 189

Wuj Tuck 233

Zew serca 249

Na zawsze obcy 267

Pieczęć z krwistego kamienia 283

Hammer i Tong 323

Feralna niedziela 345

Rocznica 359

Aneks

David T.K. Wong i jego twórczość 377

Tytuły oryginalne i noty o pierwszych 379

publikacjach

Indeks fotografii 383

Zew serca

Keunga opanowało dziwne poczucie celu, kiedy do koperty wkładał swoją rezygnację. Zaskoczyło go, że tak prosta czynność mogła sprawić, iż na nowo poczuł się pełen życia, tak jakby w końcu obudził się z długiego i męczącego snu. Od wielu lat nie miał tak lekkiego serca, takiego poczucia zdecydowania. Gdzieś na krańcach świadomości zdawał sobie sprawę dokąd może go doprowadzić to działanie. Ale nie chciał o tym myśleć. Jedyne czego pragnął, to aby to świeżo wzbudzone uczucie rozpłynęło się po nim, oczyściło go i przyniosło dawno zapomniane smaki młodości. Cokolwiek jednak czuł, nie było widoczne na jego, gładkiej jak z wosku, twarzy. Brak oznak wieku był niezwykły nawet dla Chińczyka, a przecież zbliżał się już do sześćdziesiątki. Niepomarszczona cera była jednak dziwnie ziemista, tak jakby długa nocna lub podziemna egzystencja pozbawiły go słońca. Grube szkła w okularach zniekształcały oczy, nadając im groteskowy wygląd jak u mechanicznych zabawek - potworów czy robotów z kosmosu. Niemniej jednak, gra światła na soczewkach nadawała iskrę ożywienia jego zazwyczaj kamiennej twarzy.

Keung, to było popularne imię. Oznaczało siłę. Ale akurat w jego osobie wszystko temu zaprzeczało. Młodociana twarz osadzona była na postarzałej, pomarszczonej szyi z luźnymi fałdami skóry jak u żółwia. Wiotkość postaci, ubranej w biały podkoszulek, granatowe szorty i gumowe sandały podkreślała zmęczenie mięśni i brak wigoru w ruchach.

Gdy palcami dotknął swojego wypowiedzenia, pozwolił aby myśli popłynęły w kierunku słodko-gorzkich wspomnień z młodości. Wróciły do niego niepewnie, w kolorze

sepii, wymieszane i w spowolnieniu jak źle posklejane

kadry filmu.

Jako pierwsze wspomnienie, pojawiła się kuratela wuja Poona, następnie wielowymiarowa miłość Red Hope. Wspomnienie pierwszej misji wywołało przypływ radości, tak jak wymiana informacji z tymi, którzy obecnie albo już nie żyją, albo kąpią się w zinstytucjonalizowanej chwale. To był czas niewinności i splendoru! Tak wiele śmiałości i poświęcenia z powodu tak wielkiej ignorancji, tak wiele otrzymanej miłości i tak wiele nieodwzajemnionego dobra.

Wuj Poon wezwał go do Hongkongu tuż przed tym, kiedy doniosłe zdarzenia zaledwie były w zarodku. Miał pomagać w tworzeniu tajnych linii zaopatrzeniowych, na wypadek gdyby interweniowali Brytyjczycy, aby wesprzeć reakcjonistów. Miał działać pod przykrywką - jako praktykant na zecera w zaprzyjaźnionej gazecie. Opuścił zatem Kanton, pełen determinacji i marzeń o chwale.

Zadrżał pomimo ciepłej nocy, kiedy myśli popłynęły mu do tego ponurego grudnia 1927 roku. Z całą okropnością powróciło prawdziwe znaczenie jego misji i twarze osób, których już nigdy więcej nie zobaczył. Falą zalały go obrazy tych, których kochał i którzy nad nim czuwali, którzy cenili jego inteligencję, śmiałość i ambicję, którzy sterowali nim tak, aby nic złego mu się nie stało. Ocalając go oczekiwali, że stanie się dziedzicem ich marzeń. Jakim był głupcem skoro nie zdawał sobie z tego sprawy, a miał już przecież piętnaście lat w tym czasie! Kiedy proklamowano Sowiecki Kanton, dziko szalał z radości. Jednak jego euforia trwała krótko. Sowiecki Kanton przetrwał zaledwie dwa i pół dnia, między 11 i 13 grudnia. Zanim wszystko się skończyło, zginęło ponad dwa tysiące towarzyszy z Czerwonej Straży,

a nie da się policzyć ilu aresztowano. Zarówno Wuj Poon, jak i Red Hope znaleźli się wśród zmarłych. Pamiętał raport, po przeczytaniu którego bił się pięściami w głowę z niedowierzenia. Jednak nawet taka fizyczna przemoc nie mogła wyciszyć niewysłowionej udręki w sercu.

- Wygrana nie zawsze równa się sukcesowi, ani przegrana niepowodzeniu - pamiętał jak go uczył wuj Poon - Należy patrzeć daleko. Porażka nie jest przegrana, o ile może nauczyć tych co przychodzą później, aby nie popełniali takich samych błędów. Liczy się tylko ostateczne zwycięstwo rewolucji. Rewolucjonista musi poświęcić wszystko, w tym swoje życie, dla najwyższego celu.

Kto poza prawdziwymi zwolennikami mógł mieć poglądy tak oderwane od życia? Próbował naśladować wuja Poona, aby rozniecić swoją wiarę do wspaniałego płomienia. Ale to było beznadziejne działanie. Potrzeba lepszego porządku społecznego, sprawiedliwości i braterstwa była sztuczna. Własny idealizm nie miał wewnętrznej podbudowy. Jego brawura wyrosła już z dziecięcej dumy, aby robić wrażenie na tych, którzy go hołubili. Odizolowany w tej części ojczyzny, która została przekazana obcokrajowcom, całą swoją przyszłość widział zatrutą, a przeszłość zmienioną w fikcję. Od tego momentu oddzielił się od siebie, wyłączył mentalnie, pogrzebał siebie i swoje niespełnione marzenia w zecerni, do której był przydzielony.