Łąki kwitnące purpurą. Spacer Aleją Róż t. 2

Julia rozłożyła koc na obrzeżach łąk nowohuckich. Postawiła w cieniu koszyk z przygotowanym wcze­śniej podwieczorkiem.

- Będziesz się grzecznie bawił, Karolku? - zapytała towarzyszącego jej szkraba.

- Pewnie - odparł chłopczyk, który jeszcze nie zdą­żył nacieszyć się nowym samochodem ciężarowym, prezentem od chrzestnego ojca.

Wyjęła z torebki książkę i umościła się na kocu obok dziecka. Już po chwili zatonęła w pasjonującej lekturze.

Było ciepłe, niedzielne popołudnie. Mieszkańcy Nowej Huty korzystali z ładnej pogody, relaksując się na łąkach przylegających do placu Centralnego oraz wschodnich osiedli. Dorośli wygrzewali się w słońcu, czytali prasę lub książki. Panowie grali w karty albo ga­wędzili. Panie zajmowały się szydełkowaniem lub jaki­miś innymi drobnymi robótkami, albo po prostu cieszy­ły się piękną aurą, pilnując jednocześnie rozbrykanych potomków. Dzieciarnia goniła z latawcami i piłkami. Chłopcy strzelali z naprędce zrobionych łuków i bawili się w chowanego wśród wysokich traw. Z dala od bu­dowlanego kurzu i zgiełku doceniano uroki dnia wolne­go od pracy.

Pawłowska wybrała w miarę ustronne miejsce. Za­miast na nudnej pogadance o ryzyku wojny nuklearnej, spędzała czas na relaksie z synkiem, nie zaprzątając sobie na razie uwagi tym, w jaki sposób usprawiedliwi nieobecność.

Słuchanie wykładu na temat niebezpieczeństwa i skut­ków użycia broni masowego rażenia przez imperiali­stycznych wrogów zupełnie jej nie interesowało. Znała to wszystko na pamięć - takie szkolenia organizowa­no z dużą częstotliwością. Już dawno zdążyła opano­wać zakładanie maski przeciwgazowej, dowiedzieć się, dlaczego nie należy pić skażonej wody i co zrobić, aby uniknąć napromieniowania. Lata spędzone w Nowej Hucie nauczyły ją dystansu do propagandowej presji. Początkowo żyła w ciągłym lęku, że wybuchnie wojna. Z upływem czasu, gdy do niczego złego nie dochodzi­ło, przestała odczuwać niepokój. Jej rodzinę spotkały gorsze rzeczy ze strony komunistycznego rządu niż owych legendarnych krwiożerczych kapitalistów, którzy prawdopodobnie nie mieli pojęcia o istnieniu takiego kraju jak Polska.

- Jak mamy zginąć, to zginiemy - powiedziała kiedyś koleżankom z pracy. - Lepsza szybka śmierć od bomby niż powolne umieranie w poczuciu zagrożenia.

Tak więc teraz mogła rozkoszować się pięknym dniem, leżąc na brzuchu i machając ugiętymi w kola­nach nogami. Wcześniej zdjęła buty i rozpięła górne guziki bluzeczki.

W powietrzu brzęczały muchy, pszczoły i osy, sły­chać było także kwilenie ptaków oraz odległe poryki­wanie bydła. Od łąk dolatywał zapach kwiatów i ziół, a w trawach delikatnie szumiał lekki wiaterek.

- Prawdziwa sielanka - westchnęła, odrywając się na moment od lektury. - Jak w Pawlicach!

- Mamusia, zobacz. - Karol wyciągnął w jej stro­nę palec, po którym wędrowała spora biedronka. - Oswoiłem.

Młoda kobieta uśmiechnęła się i przytknęła dłoń do rączki syna, aby owad zszedł na nią.

- O, biedronka. Jaka duża! Policzymy kropki?

- Już liczyłem. Jest ich siedem.

- Bardzo ładnie - pochwaliła.

- A co jedzą biedronki? Chlebuś? Może ona jest głodna?

- Nie, a skąd ci to przyszło do głowy?

- Bo w przedszkolu uczyli nas takiej piosenki: ,,Bie­droneczko leć do nieba, przynieś mi kawałek chleba" - zanucił refren.

- Nie, kochanie, nie jadają chleba. Biedronki są bar­dzo pożyteczne, ponieważ zjadają mszyce, czyli takie wstrętne małe owady, które niszczą roślinki.

- No to są potrzebne - stwierdził chłopiec.

- Nawet bardzo. Nie wolno im robić krzywdy.

- Nie chciałem jej skrzywdzić. Sama do mnie przyle­ciała. Pewnie chciała się pobawić.

- Może. A teraz pozwólmy jej odlecieć, dobrze? Prawdopodobnie gdzieś w trawach czekają na nią jej dzieci. Byłoby im smutno, gdyby nie wróciła.

- Dobrze, niech do nich wraca. Bo może jej mąż umarł i małe biedronki mają tylko ją. Tak, jak ja mam tylko ciebie, mamusiu. I nie mógłbym bez ciebie żyć - powiedział nader poważnie.

Julka poczochrała dłonią ciemne włosy synka. W jej oczach zalśniły łzy.

- Ech, ty, mój mały królewiczu. Co ja bym bez ciebie zrobiła?

- Teraz ty opiekujesz się mną. Ale kiedyś, jak już będę duży i silny, to ja będę opiekował się tobą. Nigdy nie będziesz sama jak pani biedronkowa.

- Trzymam cię za słowo, mój dzielny mężczyzno.

- A w ogóle, to chcę, żebyś wiedziała, że jesteś naj­piękniejszą mamusią świata. I ja wezmę z tobą ślub. O!

Aby nie parsknąć śmiechem, odwróciła się na bok. Ogarnęła ją fala niewyobrażalnego szczęścia. Jeszcze ni­gdy nie czuła się równie błogo i beztrosko.

Ani Julia, ani jej synek nie zauważyli wysokiego, ciemno­włosego mężczyzny, który stał w cieniu jednego z drzew rosnących na obrzeżach łąk i przez chwilę przyglądał się oraz przysłuchiwał tej scenie.