Gówno się pali

Zakład str 7 Bellevue str 17 Woda z sokiem str 39

Woda z sokiem

Dzwoniłem raz do A. z knajpki, że zaraz będę.

A ona spytała mnie wtedy:

,,Po co dzwonisz, skoro zaraz będziesz?...".

Anna, na którą mówili wtedy Andulka, stała zamyślona przed ponurą kamienicą na jednej ponurej ulicy, chciwie obserwując chłopaka z sąsiedztwa i jego nową hulajnogę. Kołował brawurowo na swojej maszynie między kubłami na śmieci, a jego mina wskazywała, że w ogóle nie zauważa dziewczynki. Zatrzymał się i coś tam dokręcał, poniekąd dając tym do zrozumienia, że istnieje świat, do którego kobietom wstęp jest zakazany. Andulka powoli oderwała oczy od hulajnogi i wbiła je prosto w niego. To była pestka. Chłopak z sąsiedztwa na chwilę stracił kontrolę nad sytuacją. Na pewno lepiej by postąpił, gdyby wtedy zniknął gdzieś za rogiem i już nigdy nie wrócił. Oddaliłby moment, w którym zrobił z siebie głupa. Andulka pomału szła w jego stronę i rozmarzonymi oczami przykuwała go do kostki brukowej.

- Czego chcesz? - zapytał chłopak niepewnie.

Andulka powoli oblizała wargi, przymrużyła oczy

i powiedziała cicho:

- Jeśli pożyczysz mi tę hulajnogę, pokażę ci pępek...

Chłopak drgnął i kurczowo ścisnął kierownicę. Tsunami ciekawości zginało drzewo jego fantazji aż do samej ziemi.

W okamgnieniu zapomniał o wszystkich przestrogach, jakie kiedykolwiek słyszał. Ciemne oczy Andulki przeprowadziły lobotomię i wysuszyły mu gardło. Rozejrzał się desperacko.

- Chodź ze mną do bramy, to pokażę ci pępek - powtórzyła Andulka.

Chłopak z kajdanami na nogach posłusznie podążył za nią.

W bramie było wilgotno i szaro.

- Na jak długo mi ją pożyczysz?

- Na pięć minut!

- Na pięćdziesiąt pięć minut! - uściśliła Andulka.

- Na pięćdziesiąt pięć minut... - przytaknął tępo, patrząc na obnażony pępek.

Andulka szybko opuściła koszulkę, wzięła od omamionego chłopaka hulajnogę i pomknęła na niej jak strzała. A kiedy on siedział przed bramą, obgryzając paznokcie, ona leciała przez ulice niczym wiatr i wesoło wydzwaniała dzwonkiem. Objechała plac zabaw, zrobiła kółko obok zdumionych koleżanek i pojechała na Stromovkę. Jej włosy powiewały malowniczo, a spódnica trzepotała wokoło nóg. Mijała ławeczki, na których przesiadywali tacy strasznie, strasznie starzy ludzie.

Była wolna i szczęśliwa. Miała głęboko w nosie jakiś tam czas. Dopiero o zmroku wróciła na swoją ulicę.

Biały z wściekłości chłopak z sąsiedztwa bez słowa wyrwał jej hulajnogę i pobiegł do domu.

Patrzyła za nim i delektowała się stanem olśnienia. Wiedziała bardzo dobrze, w czym tkwi jej siła. Siła dużo groźniejsza od tej, jaką mają wszystkie maszyny na świecie.