Smutny koniec drewnianego domu

Jeszcze dziesięć lat temu nadgryziony zębem czasu drewniak był zamieszkały. Żyli sobie w nim starsi ludzie, którzy resztką sił dbali o obejście na tyle, na ile zdrowie pozwoliło. Wypielone grządki, zamieciony chodnik, kwiaty zawsze podlane. Dom, w którym mieszkali, był taki jak oni - obolały i zmęczony, nieuchronnie chylący się ku upadkowi. Dawniej mieszkały tu dwie rodziny, ponieważ domek można było nazwać bliźniakiem. Połączony w jedną całość miał także na wyposażeniu komórkę, gdzie zapewne leżał węgiel, i coś na kształt garażu.

Dom pamięta czasy, gdy ulica Niedotrzymska ciągnęła się od Wszeborskiej do Żmudzkiej, a nie, jak dziś, jest tylko kilkunastometrowym łącznikiem Wszeborskiej i Dziewanny. Wtedy dymiły jeszcze kominy fabryki Kijewskiego, huty "Targówek" a wzdłuż Radzymińskiej jeździł "samowarek" do Marek.

Dziś jednak nie ma już ani starszych państwa, ani węgla, ani nawet kwiatów. Dom się wali. Opuszczony, zajęty został przez dzikich lokatorów. Teraz nie ma nawet ich, a chałupa w każdej chwili może się rozpaść. Tak odchodzą stare domy - opuszczone i samotne. Zupełnie jak wielu ludzi w podeszłym wieku.

Przemysław Burkiewicz