Pani Ewa ma 80 lat i opiekuje się niemieckimi seniorami. "To doświadczenie bardzo mnie zabolało. Czułam się brudna"

Z nauczycielki w przedszkolu do opiekunki w Niemczech

Pani Ewa swoją zawodową drogę zaczynała jako nauczycielka w przedszkolu. Przez 26 lat pracowała w Polsce, ale pogarszająca się sytuacja w kraju zmusiła ją do podjęcia decyzji o wyjeździe za granicę. W Niemczech początkowo nie pracowała zawodowo, chcąc odpocząć po wielu latach pracy z dziećmi. Jednak z czasem, bez znajomości języka, zaczęła podejmować się różnych zajęć, takich jak praca kelnerki czy sprzątaczki.

Przypadek sprawił, że trafiła do firmy zajmującej się opieką nad osobami starszymi. Choć pierwsze zatrudnienie było niestabilne, później znalazła miejsce, gdzie mogła pracować przez wiele lat. "Szef był bardzo ludzki i uczciwy, bardzo dobrze wspominam ten czas" - mówi z wdzięcznością.

Problemy z emeryturą i polskimi instytucjami

Pani Ewa przyznaje, że największe trudności pojawiły się, gdy zbliżała się do wieku emerytalnego. Choć pracowała w Niemczech, kwestie formalne w Polsce okazały się skomplikowane. "Musiałam zrezygnować z polskiej emerytury, tak doradził urząd ds. bezpieczeństwa pracownika. Dzięki temu udało się coś załatwić w Niemczech, ale pojawiły się komplikacje" - opowiada.

Nadpłaty, roszczenia ze strony ZUS i niska renta to tylko część problemów, z którymi musiała się zmierzyć. "To było trudne, ale na szczęście udało mi się znaleźć firmę, w której przepracowałam 13 lat" - dodaje.

Wspomnienia pełne emocji: od rodzinnej atmosfery po trudne chwile

Pani Ewa z sentymentem wspomina swoich podopiecznych i ich rodziny. "Moja pierwsza podopieczna była miła, serdeczna, otwarta, jak cała jej rodzina. Traktowała mnie jak członka rodziny" - mówi. Praca z tą kobietą trwała sześć miesięcy i była początkiem wielu ciepłych relacji.

Szczególnie zapadł jej w pamięć starszy pan, kuzyn Konrada Adenauera, którym opiekowała się przez 10 lat. "To była bardzo spokojna praca, absolutnie bez problemów" - wspomina. Innym razem dzieci podopiecznej mówiły do niej "babciu", a po latach zaprosiły ją na komunię. "Do dziś mam z nimi kontakt" - przyznaje.

Jednak nie zawsze było tak kolorowo. Pani Ewa opowiada o sytuacji, w której poczuła się niesprawiedliwie oskarżona przez ogrodnika w jednej z rodzin. "To doświadczenie bardzo mnie zabolało. Czułam się poniżona i niesprawiedliwie potraktowana" - mówi. Mimo to podkreśla, że takie sytuacje były rzadkością.

Czy młodsze pokolenie poradzi sobie w tej pracy?

Pani Ewa ma mieszane odczucia co do tego, czy młodsi ludzie odnajdą się w zawodzie opiekuna. "To bardzo trudna praca, wyczerpująca psychicznie i nerwowo. Nie zawsze trafi się na dobrych ludzi" - zauważa. Jednak dodaje, że młodsze osoby mogą mieć przewagę dzięki lepszemu przygotowaniu i dostępowi do specjalistycznych kursów.

Czy praca opiekunki jest doceniana?

"Tam, gdzie przepracowałam 10 lat, czułam się naprawdę akceptowana. Przedstawiano mnie jako 'Pani przyjechała z Polski'. To było miłe i dawało poczucie, że jestem częścią społeczności" - wspomina pani Ewa. Jednak nie zawsze tak było. "Zdarzały się sytuacje, w których czułam się gorzej traktowana, jakby patrzono na mnie z góry, jak na służącą" - przyznaje.

Ada Zaorska, przewodnicząca Polskiego Stowarzyszenia Opieki Domowej, podkreśla, że praca opiekunki osób starszych wymaga nie tylko empatii, ale również odpowiedniego przygotowania. "To zajęcie wymagające odpowiedzialności, zarówno psychicznej, jak i praktycznej. Choroby wieku starczego, takie jak demencja czy parkinson, zmieniają człowieka i tylko doświadczeni opiekunowie poradzą sobie z ciężkimi stanami podopiecznych" - tłumaczy.

Ekspertka zwraca również uwagę na ryzyko związane z pracą "na czarno". "Legalne zatrudnienie zapewnia opiekunom ochronę prawną, składki i wsparcie w razie problemów. To niezwykle ważne, zwłaszcza w pracy tak wymagającej" - dodaje.

Źródło: www.medonet.pl