Tessa d'Urberville. Historia kobiety czystej

Wtedy Tessa spostrzegła, że na nią patrzy, lecz nie chcąc się z tym zdradzić, nie zmieniła pozycji. Tylko jej szczególna, rozmarzona nieruchomość znikła i uważny obserwator mógłby zauważyć na jej twarzy gęstniejący rumieniec, który stopniowo gasł, zostawiając tylko nieznaczne zaróżowienie.

Podniecenie, jakie ogarnęło Clare'a niby objawienie z nieba, nie mijało. Wszelkie postanowienia, opory, rozwaga, obawy pierzchły w jednej chwili niby zastęp żołnierzy w rozsypce. Zerwał się ze

stołka, pozwalając krowie, gdyby chciała, przewrócić kopnięciem wiadro, podbiegł do wybranki swego serca, ukląkł i schwycił ją w objęcia.

Tessa, zaskoczona znienacka, bez namysłu poddała się uściskowi. Widząc, że to nikt inny, tylko jej ukochany, rozchyliła wargi i z jakimś ekstatycznym okrzykiem szczęścia padła mu w ramiona.

Chciał już ucałować te zbyt ponętne wargi, lecz głos sumienia powstrzymał go.

- Przebacz mi, kochanie - wyszeptał. - Powinienem był zapytać cię... Nie wiedziałem, co robię...! To nie lekkomyślność... Ale, Tessy, najdroższa... Jestem ci oddany całym, naprawdę całym sercem...!

W tej chwili Stara Ślicznotka, zdziwiona, odwróciła głowę i widząc obok siebie przytulone dwie osoby, tam gdzie odwiecznym zwyczajem powinna była znajdować się tylko jedna, z rozdrażnieniem podniosła do góry tylną nogę.

- Rozgniewała się...! Nie rozumie, co się stało...! Gotowa przewrócić wiadro z mlekiem! - zawołała Tessa, delikatnie usiłując wyswobodzić się z jego ramion i patrząc wzrokiem pełnym niepokoju na ruchy zwierzęcia, podczas gdy serce jej jeszcze bardziej pełne było niepokoju o Angela i o siebie samą.

Zsunęła się ze stołka i oboje wstali, przytuleni nadal do siebie. Oczy Tessy, zapatrzone w dal, zaczęły napełniać się łzami.

- Dlaczego płaczesz, kochanie? - zapytał.

- Sama nie wiem... - szepnęła.

Widząc i rozumiejąc coraz jaśniej sytuację, zatrwożyła się i chciała się oddalić.

- Zdradziłem wreszcie swoje uczucia, Tesso - powiedział z dziwnym westchnieniem rozpaczy, wskazującym bezwiednie, że jego serce wyprzedziło rozsądek. - Nie potrzebuję powtarzać, że

kocham cię szczerze i prawdziwie. Ale... Dziś nie posunę się dalej... Widzę, żem cię zasmucił... Sam jestem równie zaskoczony jak ty... Nie myśl, żem chciał wykorzystać twoją bezbronność... Postąpiłem zbyt pośpiesznie, bez namysłu...

- Nie... wcale tak nie myślę.

Pozwolił, by wysunęła się z jego objęć, i po chwili oboje powrócili do dojenia. Nikt nie zauważył, jak wzajemny, nieodparty pociąg rzucił ich sobie w ramiona, i gdy wkrótce potem mleczarz przechodził obok tego ukrytego zakątka, nic już nie świadczyło o tym, że ci dwoje, tak teraz wyraźnie rozdzieleni, byli dla siebie czymś więcej niż zwykłymi znajomymi. Tymczasem w krótkiej przerwie czasu, odkąd Crick widział ich po raz ostatni, zdarzyło się coś, co dla tych

dwojga zmieniło oś ziemi, i gdyby Crick wiedział, jakiej natury było owo zdarzenie, to jako człowiek praktyczny byłby je potraktował pogardliwie; mimo to owo coś opierało się na przesłankach bardziej trwałych i niezwalczonych niż całe mnóstwo spraw tak zwanych

,,praktycznych". Odchyliła się nagle zasłona; odtąd na drodze przyszłości każdego z nich otwarły się - na krótko czy na długo - nowe horyzonty.

Fragment rozdziału XXIV