Szewc ze starej dobrej szkoły. Niemal 90 lat i wciąż rozchwytywany

Do pana Henryka chodzę z butami od dawna. Dlaczego? Nie tylko dlatego, że jest solidny i nie liczy za swe usługi szczególnie słono. Po prostu takich szewców jak on, którzy nie tylko skleją podeszwę, obcas, wymienią fleki albo zszyją kawałek materiału, dzisiaj ze świecą szukać. Mam słabość do butów na obcasach, a szewców, którzy przybiją do nich metalowe "żabki" jest w Legionowie tylko dwóch. Oprócz pana Henryka tylko bracia Kołakowie na Husarskiej jeszcze to potrafią.

- Dzisiaj gwoździami i młotkiem prawie nikt nie pracuje. Szewcy buty tylko kleją, młotek biorą do ręki od wielkiego dzwonu. Zresztą, co to są dziś za buty - macha z dezaprobatą ręką pan Henryk - Jednorazowe. Byle jakie. - Po dwóch tygodniach się dziury w zelówkach robią. Czasem to i naprawiać nie warto, bo taniej nowe kupić. Takich butów nawet nie przyjmuję. Szkoda roboty.

Pan Henryk pracuje tradycyjnie. Nie tylko wykonuje drobne naprawy, ale i gruntowne renowacje. Buty z solidnej skóry przeszywa na nowo, wzmacnia, wymienia obcasy, przefasonowuje noski, profiluje sztywne podeszwy, dopasowuje do stopy niewygodne obuwie, czasem przerabia buty wedle życzenia klienta. Zdarza się, że robi obuwie od podstaw.

Pracuje w domu. Ładnym jednorodzinnym nieopodal kładki nad torami. O tym, że jest tu zakład szewski, informuje tylko tabliczka na furtce. - Ta maszyna ma ponad 100 lat. Jedyny w tym pokoju przedmiot starszy ode mnie. Niemiecka. Jak się niedawno zepsuła, napisałem do firmy z pytaniem, czy nie mają części. I wie pan co? Wierzyć się nie chce. Mieli. Przysłali. Maszyna dalej działa. W życiu bym jej na inną nie zamienił. W zadbanym ogródku mnóstwo wiatraczków. Kręcą się, furkoczą. Lubi je żona pana Henryka. Często przychodzi popatrzeć, jak mąż pracuje, zbiera zamówienia, rozmawia, opowiada o domu, o kwiatach. Człowiek czuje się zupełnie inaczej niż w warsztacie szybkiej obsługi. Domowy pokój, zagracony rozmaitymi narzędziami - kopytami, prawidłami, młotkami, szczypcami, zapach skóry, kleju, ale jakoś miło, staroświecko.

Pan Henryk ma 88 lat. - Jeszcze się pracuje, ale ile to jeszcze? Wzrok już nie ten, już bliżej niż dalej... - wzdycha, po czym pochyla się nad starym kopytem i bezbłędnie wbija te nieszczęsne żabki.

Ludzie przynoszą mu nie tylko buty, ale i pokrowce, grube narzuty, którym krawieckie maszyny do szycia nie dają rady. A maszyna pana Henryka owszem. To stara niemiecka maszyna ręczna, stolikowa.

- Ta maszyna ma ponad 100 lat. Jedyny w tym pokoju przedmiot starszy ode mnie. Niemiecka. Jak się niedawno zepsuła, napisałem do firmy z pytaniem, czy nie mają części. I wie pan co? Wierzyć się nie chce. Mieli. Przysłali. Maszyna dalej działa. W życiu bym jej na inną nie zamienił.

Pan Henryk jest szewcem od zawsze. Pracował w różnych miejscach, był kolejarzem, ale od sześćdziesięciu lat naprawia buty. Najpierw robił to po pracy, dla znajomych, potem, żeby dorobić do pensji, w końcu poświęcił się wyłącznie szewstwu. Przydomowy zakład na Parkowej prowadzi od lat 80.

- Kiedyś szło się na praktykę do zakładu jako uczeń-czeladnik. Potem można było zdać egzaminy u mistrzów i wtedy dostawało się papiery. Dzisiaj szewcy mało potrafią. Ot, najprostsze rzeczy tylko... - tłumaczy Henryk Jankowski.

Nie narzeka na brak zajęcia. Ludzie się przyzwyczaili, mają zaufanie, wiedzą, że tu się fuszerki nie odstawia. Stara szkoła. Ginący etos dobrego rzemiosła. I fascynujący człowiek...

(wk)