Tonia

1. Imię

Tonia była jak tysiące innych kobiet - Jolek, Mart, Ewek. Ani ładna, ani brzydka. Tonia była cudnie zwykła. Plątała się w moim życiu chyba od trzydziestu lat. Poja­wiała się na przykład o siódmej rano i była zdziwiona choćby tym, że śpię albo że ty jesteś w domu.

- A co ty tu jeszcze robisz? - wołała do ciebie, ciągnąc za sobą zapach niewywietrzonej po nocy klatki schodowej.

- Ja tu mieszkam - mówiłeś i już się uśmiechałeś, bo tylko Tonia miała niepisane przyzwolenie na oglądanie ciebie bez pełnego rynsztunku.

- Ta znowu w tych swoich satynowych koszulkach - mówiła o mnie i leciała prosto do kuchni wstawić wodę na kawę.

Wpadała ze łzami, ze śmiechem lub ze świeżymi buł­kami, bo właśnie ją naszło - między jedną a drugą na­miętnością do niego, między jedną a drugą awanturą z nim.

- Ja już nie mam siły - skomlała od progu, rzucając mi się na szyję.

Czasami udawała, że nie ma jej na świecie. Wtedy go­towała, sprzątała, urządzała ogród, malowała mieszkanie

i... żyła sama, sama, samiuteńka ze sobą. Zbierała energię. Szamaniła sobie, paliła kadzidełka o wymyślnych zapa­chach, tybetańskie, wytwarzane z wedyjskimi receptura­mi, ajurwedyjskimi zapisami, niwelujące stany rozstroju nerwowego. Oparte na prastarych formułach, używane w medycynie i medytacji. Zapachy świątyń buddyjskich i indyjskich stosowane podczas pujy (tybetańskiej medy­tacji) i przy oczyszczaniu. Paliła czarne świece i rozma­wiała ze zwierzakami. Bo Tonia uwielbia zwierzaki, ale z medytacją buddyjską nie ma nic wspólnego.

Kiedyś chciała zostać weterynarzem, ale... nie wyszło. Jak miliony innych rzeczy, które się jej nie udały. Które miały być dla niej ważne.

Miało upływać owo życie Toni z dystynkcją właściwą Antoninie - takie imię wybrali jej rodzice, nie wiedzieć czemu, bo matka to normalna Zośka, z domu Babuch, a ojciec - Stefan Podjezdny. Skąd u nich taka fantazja? Tego, jak Tonia mawiała, nie wiedzieli nawet najstarsi In­dianie. Antonina Podjezdna. Niemożliwe, by Podjezdni - ludzie prości (i spokojni z tego powodu - niewiele chcieli od życia) - wiedzieli, że imię to nosiło tyle aktorek teatral­nych, operowych: Filleborn, Gordon-Górecka, Hoffman, Kawecka, Klońska czy Radwan. Nie mieli też pojęcia, że imię jest życzeniem rodziców dla dziecka. Gdyby o tym wiedzieli - nie daj Bóg - można by podejrzewać, że na Tonię spadłby splendor sławy związanej z tymi wybit­nymi kreacjami. A tymczasem ani nie umiała śpiewać, choć bardzo lubiła, a i z pamięcią niezbyt dobrze, więc i wszelkie występy, na których musiałaby się popisywać deklamacjami, pozostawały poza jej zasięgiem. Mogliby

i od Marii Antoniny zaczerpnąć, ale przecież ta skończy­ła sromotnie. Chyba nie życzyliby takiego losu ani wła­snemu dziecku, ani sobie... Właśnie! Może moja Tonia to taka Maria Antonina... A gdzież tam! Tonia to Tonia.

- Zobaczysz - zarzekała się - kiedyś będę obrzydli­wie bogata. Kupię ci tę kolię, która tak bardzo podobała ci się w Centrum, i torbę Wittchen, i perfumy Guerlain, i... krem... - Cudownie się rozmarzała i tak, że inaczej być nie mogło.

Nieszczególnie martwiła się tym, jak ją nazwano. Nie czuła związku między życiem i imieniem. Te kwestie nie były immanentnie zależne od siebie. Swoje psy nazwała: Klara i Aurela. Dzieci całkiem normalnie: Kaśka, Marcin i Dawid. Jego imię też było prozaicznie niewymowne - Roman. Bo Tonia nie widziała w imionach żadnej magii. Ktoś jakoś się nazywa, bo tak - i tyle! Wszelkie imagi­nacje, klątwy, kabały - owszem, ale imię...? Ot! Chwila. Nie wiesz, jak nazwać psa, dziecko, przezwać kogoś? Ona rzuca: pies - Baron, córka - Matylda. Jestem zmęczona i nie miałam czasu na makijaż - Tonia mówi, że wyglą­dam jak stara Figaszewska.

- Która to Figaszewska? - pytałam przykładowo.

- Skąd mam wiedzieć? - odpowiadała. - Przecież nie znam żadnej.

Nikt z taką łatwością nie znajduje nazw jak Tonia. I już każdy ma imię. I to jakie ładne!