Bazyliszek

Rozdział 1

- Słyszę jakieś hałasy - powiedziała pani Bellman drżącym głosem. - Zawsze między drugą a trzecią nad ranem, kiedy jest zupełnie ciemno.

Grace stała przy oknie, patrząc pod światło na zdjęcie rentgenowskie nogi pani Bellman. Niewiele to dawało. Od wczesnego rana padał rzęsisty deszcz i niebo było szarobure, zaciągnięte chmurami. Na parapecie stały dwie donice z bluszczem; rośliny wyciągały się ku sobie, niczym zdesperowani kochankowie, jakby pragnęły się spleść liśćmi i łodygami.

- Hałasy? - zapytała Grace. Właściwie nie słuchała pani Bellman. - Jakie hałasy?

- Brzmią tak, jakby ktoś ciągnął po korytarzu jakiś pakunek, tuż przed moimi drzwiami. Czasem słyszę też wrzaski, nie wiem jednak, skąd dochodzą. Może z góry, a może z głębi domu? Czasami z bliska, czasami z daleka.

- Jesteś pewna, że się nie przesłyszałaś? Może po prostu aparat słuchowy jest źle wyregulowany? Jeśli ustawi się go zbyt głoś- no, mogą występować echa i trzaski.

Pani Bellman pokręciła głową tak zdecydowanie, że aż zatrzęsły się jej obwisłe policzki.

- Doskonale wiem, kiedy nawala aparat słuchowy, a kiedy naprawdę słyszę krzyk człowieka. Byłam kiedyś pielęgniarką.

- Naprawdę? W którym szpitalu?

- Och, nie ma pani o tym zielonego pojęcia. Zostałam wysłana do Europy z Korpusem Pielęgniarek Wojskowych, w tysiąc dziewięćset czterdziestym czwartym, zaledwie dwa i pół tygodnia po Dniu D. Na co ja się tam nie napatrzyłam...

- Mój Boże. To musiały być traumatyczne przeżycia.

- Traumatyczne? W czasie bitwy pod Bugle dostałam przydział do 76. Szpitala Ewakuacyjnego. Musiałam się opiekować mężczyznami, którzy mieli amputowane obie ręce. Żołnierzami rozjechanymi przez czołgi. Znam zatem różnicę pomiędzy trzaskiem aparatu słuchowego a ludzkim krzykiem, może mi pani wierzyć.

Grace schowała zdjęcie rentgenowskie z powrotem do koperty.

- Z tego, co widzę, kość udowa zrasta się bardzo dobrze. Za tydzień lub dwa staniesz z powrotem na nogi.

Pani Bellman przekrzywiła głowę na bok jak gdacząca młoda kura.

- Nie wierzy mi pani, co? Myśli pani, że wszystko zmyśliłam?

- Ależ absolutnie tak nie myślę. W nocy jednak wszystkie odgłosy brzmią inaczej niż w dzień, prawda? Prawdopodobnie słyszysz dozorcę, jak niesie pościel do pralni.

- Pościel nie krzyczy.

- Wiem, Doris. Ale krzyczą starsze panie, kiedy przyśni im się coś złego albo kiedy cierpią z powodu bólu. Ta wilgotna pogoda ma fatalny wpływ na pacjentów z zapaleniem stawów.

Poprawiła poduszki pod głową pani Bellman i wygładziła kołdrę. Była lekarką, nie należało to więc do jej obowiązków, ale przez ułamek sekundy widziała w wyobraźni panią Bellman jako młodą kobietę i dzielną pielęgniarkę, którą zapewne była w 1945 roku, kiedy jej włosy były jasne i bujne, nie siwe i zmierzwione jak teraz, a jej piękne niebieskie oczy lśniły intensywnym blaskiem.

Pewnego dnia, pomyślała Grace, też będę stara i niezdarna i będę opowiadała takie brednie. Mam tylko nadzieję, że młode kobiety, pod których opieką się wtedy znajdę, zobaczą mnie taką, jaka jestem naprawdę.

- Ten doktor Zauber - odezwała się pani Bellman konfidencjonalnym szeptem. - Nie ufam mu, od pierwszego dnia, kiedy go zobaczyłam. Moim zdaniem on się porozumiewa z szatanem.

- Doris! Nie opowiadaj takich rzeczy, proszę cię! Wszyscy tu bardzo szanujemy doktora Zaubera.

- Ha! Szatana też wszyscy szanują.

- Takie wywrotowe opinie powinnaś zachować dla siebie.

Pani Bellman mocniej otuliła się szerokim, szarym szalem. W jej okularach odbiło się ponure światło zza okna, przez co wyglądała przez chwilę jak niewidoma. Jej wysuszone dłonie podobne były do szponów.

Na ścianie za nią wisiało lustro w ramie ozdobionej morskimi muszelkami, a wokół niego fotografie członków jej rodziny - synów, córek i wnuków.

- Ładne zdjęcia - powiedziała Grace.

- Tak - przyznała pani Bellman. - Szkoda, że bardzo rzadko ich widuję. Widzi pani tego malucha w czerwono-żółtym śpioszku? To Tyler, najmłodszy syn mojej córki Sarah. Ostatni raz przynieśli go do mnie, kiedy miał dwa lata. A teraz jest już w czwartej klasie, uwierzyłaby pani?

- Przykro mi.

- Och, nie musi pani być przykro. W miarę jak człowiek się starzeje, młodsi o nim zapominają. Jestem do tego przyzwyczajona. To jest tak, jakby się umarło za życia. Czasami myślę, że jedyną istotą, której na mnie zależy, jest Harpo, a on nawet nie jest człowiekiem.

Grace popatrzyła w kąt pokoju, gdzie na stoliku stała kopulasta klatka z wikliny. W środku na żerdzi siedziała puszysta biała papuga kakadu, bujając się i cicho świergocząc z głębi gardła. Grace delikatnie postukała w pręty i powiedziała:

- Cześć, Harpo. Powiedz coś do mnie. Powiedz: ,,Dzień dobry, Grace".

Ptak jednak nadal szczebiotał, nie zwracając na nią uwagi.

- No, Harpo. - Grace nie rezygnowała. - Może byś chociaż zagwizdał.

Pani Bellman odchrząknęła.

- Kakadu Goffina tylko sporadycznie dają się nauczyć ludzkiej mowy. Harpo, odkąd go dostałam, nie wymówił ani słowa. A chciałabym, żeby powiedział: ,,Ten klops smakuje jak dupa starego człowieka".

- Doris!

- Przepraszam. Ale kucharzom się wydaje, że skoro człowiek jest stary, to kompletnie stracił zmysł smaku. - Pani Bellman pochyliła się do przodu i wyszeptała: - Jeśli chce pani wiedzieć, to oni właśnie to ciągną nocami w workach po korytarzu. Podają jakiemuś staremu dziadowi zbyt dużą dawkę ksylokainy, a potem ciągną trupa do kuchni i robią z niego mielone klopsy.

- Masz naprawdę makabryczną wyobraźnię - powiedziała Grace. - Zażywasz tabletki uspokajające, które przepisałam? Powinny ci pomóc. Przyjadę tu znowu za dwa tygodnie i wtedy pomyślimy o zdjęciu gipsu.

- Jeśli jeszcze tutaj będę. Jeśli ten doktor Zauber nie zabierze się także do mnie i nie wywlecze mnie stąd w worku.

- Doris.

Pani Bellman machnęła ręką.

- Wiem, wiem. Moje podejrzenia powinnam zostawić dla siebie. Mam siedzieć cicho, dożywać moich dni, oglądając telewizję, i czekać, aż szatan zapuka do drzwi.

- Do zobaczenia, Doris. Uważaj na siebie, słyszysz?

Kiedy szła korytarzem w kierunku recepcji, niespodziewanie otworzyły się drzwi gabinetu lekarskiego i stanął przed nią doktor Zauber.

- Doktor Underhill! - powitał ją. Mówił z niemieckim akcentem, którego nie potrafił się pozbyć. - Co za miła niespodzianka.

- Jechałam do Chestnut Hill, pomyślałam więc, że wpadnę i zobaczę, jak się miewa Doris Bellman.

- No i?

- Noga doskonale się goi. Starsza pani ma mocny organizm, prawda?

Doktor Zauber posłał Grace krzywy uśmiech.

- Cóż, przykro mi to mówić, ale nie jest najłatwiejszą spośród naszych rezydentek. Ale, owszem, z powodu byle pęknięcia kości biodrowej nie zejdzie z tego świata.

Doktor Zauber był niskim mężczyzną o nieproporcjonalnie dużej głowie. Miał zakrzywiony nos, który nadawał mu drapieżny wygląd, a jego oczy były tak bladozielone, że wydawały się w ogóle pozbawione wszelkiego koloru. Lśniące siwe włosy, które miał starannie zaczesane do tyłu, opadały na wierzch kołnierzyka. Ubrany był jak zwykle - w czarną marynarkę i szarą kamizelkę oraz spodnie w szaro-czarne prążki. Kiedy Nathan spotkał go po raz pierwszy, powiedział, że wygląda raczej na pracownika kostnicy niż dyrektora domu starców. Denver z kolei mówił, że Zauber wygląda jak jeden z trojaczków Jacka Nicholsona (drugim jego zdaniem była dyrektorka jego szkoły, West Airy High School).

- Czy Doris nadal przyjmuje diazepam? - zapytała Grace, gdy ruszyli korytarzem obok siebie.

- Dlaczego pani pyta?

- Wydaje mi się trochę niespokojna.

- Naprawdę? Na jakim tle?

- Twierdzi, że w środku nocy słyszy jakieś hałasy. Krzyki i szurania, jakby ktoś przed jej pokojem ciągnął po podłodze jakiś ciężki pakunek.

- Naprawdę? Może to lekarstwa sprawiają, że ma przywidzenia. Porozmawiam na ten temat z siostrą Bennett.

- Bardzo o to proszę. Widzi pan, Doris jest tutaj bardzo samotna, bardziej niż inni mieszkańcy tego domu.

- Pewnie ma pani rację. Zobaczę, może uda mi się sprowadzić do niej kogoś w odwiedziny.

Doszli do recepcji i doktor Zauber położył dłoń na ramieniu Grace.

- Cóż, Grace - powiedział. - Muszę panią pożegnać. Mam kolejną naradę w sprawie budżetu. Będziemy decydować, czy nas w ogóle stać na karmienie naszych rezydentów. Kiedy się znowu zobaczymy?

- Nie wcześniej niż za jakieś dwa tygodnie. Staram się namówić męża na trochę wolnego.

- Och, rzeczywiście! Pani mąż jest pogromcą lwów, prawda?

- Zoologiem, panie doktorze.

- Co za fascynujący zawód! Zawsze uważałem, że zwierzęta są o wiele bardziej interesujące niż ludzie. Gdyby potrafiły mówić, zdradziłyby nam mnóstwo sekretów!

- Nathan twierdzi, że prawdopodobnie mówiłyby tylko o jedzeniu i seksie. Jednak głównie o jedzeniu.

- Och, nie! Zwierzęta są o wiele bliższe Bogu niż my. No i też bliższe szatanowi.

Gdybyś wiedział, co o tobie mówi Doris Bellman, pomyślała Grace. Ale tylko się uśmiechnęła i powiedziała:

- Zatem do zobaczenia za jakieś dwa tygodnie, doktorze.

- Będę czekał z niecierpliwością.

Grace wyszła z budynku i niemal biegiem przecięła parking. Krople deszczu rozbijały się o asfalt, a drzewa, targane przez wiatr, dziko, jakby w panice, wymachiwały gałęziami. Naciągnęła na głowę kaptur purpurowego płaszcza przeciwdeszczowego.

Kiedy odwróciła głowę, zobaczyła, że ktoś patrzy na nią z okna na parterze. Była to kobieta o bladej, wymizerowanej twarzy. Grace odruchowo jej pomachała, kobieta jednak nie zareagowała. Może jej po prostu nie widziała, a może zwyczajnie już jej nie interesowali inni ludzie.