Władcy nocy, złodzieje snów

- Sprawa jest taka. Opowiem ci mój sen. Z przedwczoraj.

Teraz między plomby trafił język, więc nic im się nie stało. Język zabolał. Wystarczyło mi inteligencji, by nie otwierać ust, bo mogłem tylko mówić na "h": Hale ha hie hestem hecjalistą hod hnóf!

Ale ona nie czekała, aż mi się poprawi.

- Tak więc śniło mi się, że szłam sobie przez stary targ warzywny... Ten, który był w Rennita - sprecyzowała.

Skinąłem głową, choć nie pamiętałem, gdzie leży taki kraj. - Idę więc przez ten targ i nawet pamiętam, czego szukałam - takich małych perłowych cebulek. Ale tych fałszywych! - uzupełniła pośpiesznie, żebym sobie nie pomyślał. - Wiesz, ścinasz główkę nasienną pora i na korzeniu robią się te wspaniałe małe, niby perłowe cebulki. Niektórzy uważają, że prawdziwe są lepsze, ale ja nie! - Najwyraźniej czekała na moją opinię, więc pośpiesznie przychyliłem się do małych, niby perłowych.

Pani Groddehaar kontynuowała: - Idę więc między straganami, wszystko jest takie realne i realistyczne... Poznaję niektórych sprzedawców, witamy się i tak dalej. I nagle wkracza absurd. - Uniosła brwi, tak więc zrozumiałem, że na scenę wkracza absurd. - W tym śnie, na tym targu, przypominam sobie, że za takim dużym kramem stoi moja lodówka! - Teraz ja uniosłem brwi. Żeby okazać, że widzę dobrze ten absurd. - Moja lodówka... A w niej jest jeszcze spory zapas perłowych cebulek! - Plasnęła dłonią o kolano. Plaśnięcie się nie udało z powodu spiczastości tej części ciała. Zaczęło mnie to wszystko nieźle bawić. - Zachodzę za kram... - zawiesiła dramatycznie głos.

- A lodówki nie ma! - wskoczyłem w lukę.

Oniemiała, a ja, widząc to, też skamieniałem. Po cholerę otwierałem ten głupi dziób?!

- Skąd wiesz?

- Jestem detektywem - wykrztusiłem. I nagle poniosło mnie: - Ludzie opowiadają mi różne rzeczy, a zazwyczaj na końcu jest zadanie dla mnie. Rozumiem - mam odnaleźć pani lodówkę i...

- Czyś ty zwariował?! Jaką lodówkę?

- Przecież pani powiedziała...

- Ale to był sen! Jak chcesz szukać wyśnionej lodówki?

- No to nie wiem - poddałem się.

- Bo to nie wszystko. - Sięgnęła po golden gate'y, poderwałem się i podałem jej ogień. Przypalając, rzuciła mi spojrzenie. Chytre i badawcze. Poczułem, że robi mnie w konia. - Lodówki rzeczywiście nie było. Ukradli mi ją. W tym śnie byłam bardzo zła. I obudziłam się. - Puściła kółeczko. - Pośmiałam się trochę z siebie... - przyznała, a ja pomyślałem: A kto jeszcze by się odważył?

- No i wyglądało na to - kontynuowała pani Groddehaar - że to tyle. Po prostu zabawny sen: moja lodówka na targu, ukradziona... - prychnęła cicho. Strzepnęła popiół. - Jadę tegoż dnia do Verinciego po kapelusz. Miałam odebrać poprzedniego dnia, ale mnie zirytował przy przymiarce i postanowiłam go trochę ukarać.

Oczyma duszy zobaczyłem, jak personel biednego Verinciego czeka cały dzień, a on sam trzyma w drzwiach kapelusz, podczas gdy jej nie ma i nie ma... Boże! To ten Verinci?!

- Przyjeżdżam, kapelusz gotowy, nawet ładnie się trzyma... A Georgio podchodzi do mnie i mówi: "Madame, muszę panią przeprosić...". Uśmiecha się przy tym, szelma. Te jego białe zęby... No, nie o tym miałam... Więc ciągnie: "Madame, ukradłem dzisiaj we śnie pani lodówkę!". I czeka, że się roześmieję, a mnie... - przyłożyła rękę do piersi i pochyliła się ku mnie - aż ciarki przeszły! Chwyciłam go za klapę marynarki, przyciągnęłam i syczę: "Opowiadaj, łobuzie!". A on zbladł i zaczyna mamrotać, że to we śnie, że on nawet nie wie, jak naprawdę wygląda moja lodówka, i że to przecież jakaś paranoja, żeby lodówka stała na targu... Rozumiesz? Z każdym zdaniem... jak wy to mówicie: wkopuje się coraz bardziej?

Nagle cała ta scena przed oczami duszy rozwiała się i nie wiadomo, dlaczego przestało być śmiesznie.

- W końcu wyciągnęłam z niego wszystko: to był jakby ten sam sen, tylko od strony sprawcy. On w swoim śnie szedł po targu, zobaczył lodówkę pełną wspaniałego jedzenia, nie mógł się powstrzymać i ją ukradł, i gdy tylko wyszedł z targu, to się obudził. - Zaciągnęła się i chwilę trzymała dym w płucach.

Zrobiłem mądrą minę i poruszyłem językiem. Mogłem już mówić.

- No... To rzeczywiście zadziwiający zbieg okoliczności.

To, co widniało w jej spojrzeniu, było politowaniem.

Ale nie zrażałem się:

- Miliardy ludzi codziennie udają się do jakichś łóżek, większość z nich śni. Część zapamiętuje sny. Ze statystyki wynika, że niektóre sny muszą się powtórzyć. - Przypomniałem sobie coś, ale mi przerwała:

- Tylko mi nie mów o milionie małp, które wystukają "Iliadę"!

Nie powiedziałem więc. Milczałem.

- Nie jestem... głupia. Wiem, że milionom ludzi śnią się sny erotyczne, śni im się, że są ścigani, że latają. Ale żeby taki sam absurdalny sen, tylko z innego, że tak powiem, ujęcia, śnił się tej samej nocy dwojgu znajomych ludzi? Owen?! Owen?

Tak, to było politowanie.

Mógłbym odetchnąć, ale wtedy nieładnie wypiętrzał mi się brzuch. Właśnie - za mało ruchu! Siedzę i piszę, kiedy siedzę i piszę, a poza tym nic. Zero ruchu...

- Słucham więc?

- To proste. Wyjaśnienie. Potrzebuję wyjaśnienia!

A nie lepiej by było zaangażować jakiegoś naukowca od snów? Jakiegoś psy... Idiota! - proponować jej psychologa?! Zająknąłem się: - Psy...najmniej by był kompetentny... - dokończyłem niezręcznie.

- Nie sepleń. - Potrząsnęła głową. - Nie. Żadne tam uczelnie, stypendia, fundacje... Ja wierzę w ciebie i wierzę, że jeśli się zainteresujesz, to wyjaśnisz ten fenomen. - Pochyliła się do mnie i poklepała, przysięgam, po kolanie.

- Jak nie masz w ustach papierosa albo brzegu szklanki, to masz taki fajny bulterierczy zacisk, łapiesz i nie puszczasz. To lubię.

Odsunęła się i popukała w stolik czubkiem palca. Tak czasem gliny stukają czubkiem lufy w drzwi podejrzanego.

Omal się nie roześmiałem - to mój dom, mój stolik, tu nie zadziałają żadne mikrofony, nikt nie zareaguje na jej wezwanie! Coś jednak nade mną czuwało, bo zanim nieelegancko parsknąłem, drzwi otworzyły się i stanęła w nich pokojówka.

- Lucy, kochanie, wychodzimy! - Pani Groddehaar odłożyła papierosa i podała mi dłoń.

Zanim zdążyłem jakoś zareagować, wyszły, a potem coś subtelnie pstryknęło, zapewne drzwi do jej rolls-royce'a. Wyszedłem na ganek, pełną piersią odetchnąłem świeżym powietrzem, oddychałem i oddychałem. Dobrze jest żyć! Kto to powiedział? Ktoś, na kogo opadała pięciotonowa prasa, a w ostatniej chwili włączony został dopływ prądu? Ja?

Odwróciłem się, słysząc ciche postukiwanie. Oszołomiony wpatrywałem się w Monty'ego. Drzwi do jego chłodziarki były otwarte, na tacy leżała porcja sprasowanej masy mięsno-kostnej, jakieś dodatki witaminowo - -mikro -makroelementarne i cała reszta. A on wpatrywał się w tę porcję, machał ogonem i pytał się mnie, czy może już jeść! Czyli robił to, czego nigdy nie robił i nie zanosiło się na to również w przyszłości. Wizyta starszej pani zreedukowała psa, czego nie udało się dokonać mnie, Pymie i dwóm treserom.

- Weź - powiedziałem spokojnie.

Wziął.

Odłożyłem do jutra naprawę wyrwanej z uchwytów tacki.

Wyszedłem do ogrodu i zwaliłem się w hamak.

Od roku świadomie nie miałem żadnego zlecenia, nie chciałem mieć żadnej roboty, a kiedy w końcu zacząłem się łamać i nawet postanowiłem odwiedzić biuro, to, w którym "zdechł z nudów ostatni pająk", zjawia się pani Groddehaar i zatrudnia mnie. Do wykrycia złodzieja jej wyśnionej lodówki.

Zaraz, co ja plotę? Przecież złodziej jest znany, sam się przyznał...

No to co mi zostaje? Aha - mogę pojechać do zleceniodawczyni i powiedzieć, że przyśniło mi się rozwiązanie problemu. Przez chwilę smakowałem ten pomysł, choć wiedziałem, że wobec niej nie odważyłbym się na taki numer, nawet mając lufę Globmasera przytkniętą do tyłu głowy.