Spadając, patrzeć w gwiazdy

Poprzednie tomy dzienników Józefa Barana - cenionego polskiego

poety i autora ponad trzydziestu książek - doczekały się wielu omówień

krytyczno-literackich i mają swych wiernych czytelników. Profesor

Bolesław Faron w książce Okruchy. Szkice o literaturze i kulturze

XX wieku tak o nich napisał: ,,Zdecydowanie różnią się od dzienników

Dąbrowskiej, Nałkowskiej, Herlinga-Grudzińskiego, Gombrowicza

czy Lechonia", stanowiąc ,,dzieło samodzielne, mozaikowe o charakterze

bardziej osobistym i poetyckim". Ireneusz Kania podkreślał,

że ,,jest to jeden z ważniejszych współczesnych, osobistych głosów naszych

wybitnych twórców". A Ryszard Kapuściński dodawał, że ,,proza

Józefa Barana wciąga, zjednuje i podbija czytelnika swoją szczerością,

rzetelnością i urodą".

Spadając, patrzeć w gwiazdy - najnowsze zapiski Józefa Barana

(z lat 2008-2012) - są kontynuacją Koncertu dla nosorożca i Przystanku

marzenie. To swoiste silva rerum utkane ze smacznych anegdot

i wspomnień, portretów ludzi sławnych i tych nieznanych, celnych

aforyzmów, scen rodzajowych i komentarzy do współczesności, a także

impresji z wojaży po kraju, barwnych reportaży z Brazylii, Holandii,

Krety, z pierwszych rzutów wierszy, wrażeń z lektur, fragmentów

listów, m.in. od Sławomira Mrożka... Partie liryczne sąsiadują z partiami

humorystycznymi, a sądy ogólne dotyczące filozofii, poezji, religii,

miłości i tzw. pytań ostatecznych wynikają z bardzo osobistych

wyznań, doznań i zwierzeń.

Książka od pierwszych stron wciąga w swój niepowtarzalny klimat,

daje przyjemność ,,smakowania" zatrzymanych chwil nasyconych poetycką

wrażliwością.