Chwila na miłość

Rozdział I

Jeszcze żyję...

Cośprzyszłodociebie-powiedziałamama, kiedyprzyjechałamzWarszawydoKrakowana weekend.-Leżynapianinie. Pierwszylist,którydomniedotarł,byłwniebieskiejsfatygowanejkopercie.Takichkopertjużna-wetwPolscewtedyniebyło.Tawyglądałanawyciągniętązdnaszuflady,wktórejmusiałaprzeleżećdobrychparęlat.Listprzyszedłotwarty,boklejbyłpewnietakstary,żepróbazalepieniasięnieudała. Ktoiskądmiałtakąarchaicznąkopertę? Widniałonaniejkilkapieczątek,m.in.Chorwacki CzerwonyKrzyż-Split,OrganizacjaHumanitarna Adra.Nadawcyniebyło,alejednomojespojrzenie nacharakterpisma,jakimzanotowanoimię,nazwiskoiadres,wystarczyło,żebymwiedziała... Najdroższa moja! Jeszcze żyję i wierz mi, że Ty jesteś tą, która pomaga mi to wszystko przetrwać. Ciężkie czasy nastały tu u nas w Bośni. Ciężko jest żyć, a właściwie przeżyć. Człowiekowi, aby przetrzymał to wszystko, potrzebny jest ktoś, o kim może myśleć, o kim może marzyć, ktoś, dla kogo się będzie pilnował, dla kogo będzie uważał na siebie, uciekał przed granatami, kulami snajperów, których jest pełne powietrze nad Sarajewem. Tym kimś jesteś dla mnie Ty, Asiu. [...] Pamiętasz, jak zrobiliśmy sobie zdjęcie naszych splecionych rąk w dużym zbliżeniu? Nikt potem nie wiedział, co jest na fotografii, tylko my... Nie mam naszych zdjęć, wszystko zostało w moim mieszkaniu, z którego musiałem uciekać - w dzielnicy Pofalići od początku było niebezpiecznie. Teraz jestem u brata i szwagierki na ulicy Bjelave. [...] Prawie każdy gdzieś się zgłasza do obrony - do armii, która się organizuje, do obrony terytorialnej... Od końca czerwca jest powszechna mobilizacja. Kobiety z dziećmi próbują wyjeżdżać, mimo że ostatni pociąg wyruszył z Sarajewa drugiego maja. Moja bratowa z trzymiesięcznym synkiem też stara się o wyjazd. Może uda jej się dołączyć do konwoju żydowskiego. Brat robiwszystko, żeby choć ona z dzieckiem się uratowała. Kiedy on ma służbę, ja pomagam w opiece nad małym. [...] Kilka dni temu przedostał się do Sarajewa mój ko lega - ten, który studiował prawo. Nie wiem, czy go pamiętasz... Kiedy to wszystko się tu u nas zaczęło, on był w Czarnogórze u ciotki. By dostać się stamtąd z powrotem do Sarajewa, pokonał długą drogę: przez Czarnogórę, Serbię, Macedonię, Bułgarię, Rumunię, Węgry, Chorwację, Bośnię i Hercegowinę, a na końcu przez górę Igman do miasta - ten ostatni kawałek przeszedł na piechotę. Wyobrażasz sobie, jak musiała wyglądać ta jego podróż? Ale wrócił do domu. Ciężko tu do nas teraz dojechać. Wyjechać stąd jeszcze trudniej. [...] W pewnym momencie wydawało mi się, że całe Sarajewo płonie. Nieba nie było widać. Nie potrafię Ci tego opisać. Wszystko, co kocham w tym mieście, jest teraz brutalnie niszczone. Pamiętasz nasze wycieczki do zoo? Kiedy ten ogień szalał, myślałem o zwierzętach. O tych małych żółwikach, które Ci się podobały, o pawiach z pięknymi ogonami. Od kolegi, który ma dom w pobliżu, wiem, że przerażające odgłosy i straszne wycie zwierząt niosą się już od dawna po całej okolicy Pionirske doline. Jeden pracownik zoo zginął, drugi został ranny. Teraz nikt z opiekunów nie chce podchodzić z jedzeniem do boksów, wszyscy się boją snajperów. My teraz też w potrzasku, jak te zwierzę ta w klatkach. Polują na nas z otaczających wzgórz. Nie wiem, ile to potrwa, ale chyba niedługo. [...]Czy dostałaś moje wcześniejsze listy? Próbowałem wysyłać też przez Czerwony Krzyż. Pisz mi, proszę, o wszystkim. Kocham Cię, moja najdroższa, Sejo

PS Listy do Sarajewa chyba najszybciej dochodzą za pośrednictwem charytatywnej organizacji Adra, ul. Tepebaąina br. 5, 71000 Sarajevo. Nasza poczta nie działa. Wkopercieznalazłamkawałekserwetki,naktórymbyłdopisekodkolegizestudiów: Tylko Sejo i ja z naszego roku trzymamy się razem. Pozdrawiam Cię- Miroslav. Tenlistdostałamdługopowakacjachrokuakademickiego1991/92.