Fakty muszą zatańczyć

Dlaczego bez szczegółu nie ma ogółu? Czym różni się fakt od faktu podanego czytelnikom? Czy na pewno Z zimną krwią Trumana Capote'a jest pierwszą powieścią non-fiction? Do czego może służyć reporterowi bardzo długi szalik? Dlaczego Hanna Krall jest Mondrianem reportażu, a nie Chagallem? Czego uczyła reporterki i reporterów ,,Gazety Wyborczej" Małgorzata Szejnert? Jak Ryszard Kapuściński używał pisarskiej wolności? Czy reportaż gonzo to tylko Ameryka po narkotykach? Czy reporter może używać fantazji? A może reportaż to jedynie ,,wiara, że coś się zdarzyło"? ,,Słowo w reportażu ma rolę świadka. Niestety, świadek czasem mija się z prawdą, chociaż przysięgał, że nie skłamie - pisze Szczygieł. - My, reporterzy i reporterki, jesteśmy w potrójnym klinczu (taki raczej w sporcie nie istnieje, ale chcę podkreślić złożoność sytuacji). Z jednej strony jest świat, którego kołem zamachowym bywa kłamstwo, i są rozmówcy o niestabilnej pamięci. Z drugiej - mamy tylko siebie: nasze oczy, nasze uszy i nasze mózgi, a więc bardzo ograniczony aparat postrzegania. Z trzeciej - nieobiektywny, uznaniowy język, który nie umie być wiarygodnym świadkiem". Nowa książka Mariusza Szczygła jest esejem napisanym z miłości do reportażu. To lektura dla wszystkich, którzy kochają ten gatunek oraz dla tych, którzy mają wątpliwości, czy jest wiarygodny, a także poradnik dla tych, którzy sami chcą pisać. Mariusz Szczygieł jest - po Hannie Krall - najczęściej przekładanym polskim reporterem (21 języków). Jego Gottland otrzymał Europejską Nagrodę Książkową (2009), a Nie ma zdobyło podwójną Nagrodę Literacką ,,Nike" w głosowaniu jury i czytelników (2018) oraz Nike 25-lecia w głosowaniu czytelników (2021). W konkursie Grand Press przyznano mu tytuł Dziennikarz Roku 2012. Jest również instagramerem - to zajęcie traktuje jako ,,najmniejszą osobistą jednoosobową gazetę", a jednocześnie sposób na rozmowę z czytelniczkami i czytelnikami.