Ja - Człowiek

Wolności się nie wykrzykuje, ale zdobywa. Natalia ją odzyskuje. To spory atut tej przypowieści o prawdziwym człowieku, kobiecie imieniem Natalia czyli Praw-dziwa. Nie w odruchu buntu czy ucieczki spod pręgierza małżeństwa - bez miłości. Ot, tak... po prostu Natalia samowiednie dojrzewa do godności.

Zdumiewające skąpstwo słów służy rozrzutności sensu - przesłania filmu - po-trzebie niezawisłości i poczucia własnej wartości. Natalia nie obnosi się z uczuciem goryczy, żalu czy złości. Ona wychodzi z cienia, żeby zakosztować inności. Brak miłości może wypełnić uczucie przyjaźni, przywiązania się do kogoś, czegoś... Nic nie zastąpi poczucia własnej tożsamości, odnalezienia swego miejsca na ziemi.

Natalia nie po to uwolni się od jednego "gospodarza", by zgodzić się na jarzmo dyktatu innego "pana domu". W swoim nowo poznanym "poletku pana Boga", w towarzystwie Berty i Kościeja - zwierząt domowych, popłynie "w podróż" tj. jezio-rem do sierocińca po dziecko, które przygarnie. A jej ciche słowa: "nie jesteś mi potrzebny na stałe" skierowane do przygodnie poznanego kierowcy nie świadczą o jej egoizmie, ale dowodzą przemiany, jaka się w niej dokonała. Jest do bólu - prostolinijna.

Natalia już wie, jak wypełnić swoją dotychczasową rutynę życia. Sprzeda kro-wę - symbol swego przydomowego uwiązania, otoczy się przyjaciółmi - kózką i pieskiem, pokocha chłopca z domu dziecka. A co najpierw kupi sobie za "mleczne pieniądze"? Nie, nie bilet, by "wsiąść do pociągu byle jakiego", ale lustro, żeby roz-poznać samą siebie.

Natalia wcale nie pcha się do wielkiego świata. Ona potrafi w pełni zaistnieć tam, gdzie los ją przypisał. Owszem zaciekawią ją ludzie z pociągu, ale nie zatęskni do ich pospiesznej bylejakości. I owszem, zakosztuje obcej jej dotąd sfery tabu - przyjemności seksu, lecz nie po to, żeby swoje zobojętnienie przemienić w upadłe-go anioła czyjejś pożądliwości na modłę "seksistek z wielkiego miasta", które mnie-mają, że tylko ta sfera życia "spaja nasz popaprany świat".

Ekranowa (ale czy tylko?) kobieta najczęściej szuka rekompensaty po swym zaplątanym życiu - w dyskotekach i zaspokaja męskie żądze. Na pewno nie w kinie rosyjskim z prawdziwego zdarzenia. Natalia powstaje z okruchów zapomnienia i staje się nie tyle kobietą wyzwoloną, ale równoprawnym partnerem.

Cykl filmów "kobieta w kinie rosyjskim" na Festiwalu Filmów Rosyjskich jest strzałem w dziesiątkę. Kobiecy wizerunek osobowości przemówił przekonującym głosem: Ja - Człowiek.

"Podróż ze zwierzętami domowymi" jest podróżą w głąb samego siebie. Scena-rzysta A. Krasilszczikow wyraził uznanie Wierze Storożewej określając skromnie jej film jako obraz wyrażony "niewspółczesnym językiem". Oby więcej takich "niemod-nych" filmów przywołujących zapomniane uczucia wzruszeń i refleksji nad esencją istnienia. Autorskie i aktorskie kino rosyjskie sprowadza świat kina "na ludzkie to-ry" dosłownie i w przenośni. Przywraca filmowi prawdę i człowieczeństwo w chaosie i jazgocie ekranowej i realnej współczesności.

Maria Cholewczyńska