Niecodzienna pasja Artura Michalskiego

Kiedy 14 lat temu Artur Michalski kupował pierwsze jelenie, nie sądził, że jego pasja okaże się tak interesująca dla wszystkich. - Pierwsze kupiłem w doświadczalnej stacji Polskiej Akademii Nauk i w prywatnych hodowlach. Wtedy jednak trzymałem je z tyłu, nikt ich nie widział - opowiada.

Zainteresowanie jeleniami szybko przerodziło się w prawdziwą pasję. Dziś stado liczy 23 sztuki. Ta pokaźna gromadka spacerująca po działce budzi ciekawość przechodniów, którzy, by zobaczyć lepiej i więcej, często posuwają się nawet do dziurawienia siatki. Wszyscy zastanawiają się nad celem hodowania zwierząt leśnych w mieście. - Dla mojej rodziny to miejsce jest ostoją, tutaj odpoczywamy. Nie myślę o żadnych korzyściach finansowych, to moja pasja, nic poza tym. Nigdy nie rozważałem hodowli w kategoriach biznesowych - mówi Artur Michalski.

Po wielkiej działce, należącej do rodu Michalskich od pokoleń, spacerują dumnie bażanty królewskie, kaczki, gęsi tybetańskie, kury orpinkton i robiące największe wrażenie jelenie i łanie. Reagują już na sam widok opiekuna, przybiegają do siatki i czekają na smakołyki. Kolby kukurydzy to jedno z ulubionych dań stada.

- Jedzą nie tylko kukurydzę, odżywiają się także marchwią, kalafiorami czy odpadami z sąsiedniego gospodarstwa. Nie są kosztowne w utrzymaniu. Mają miejsce, w którym mogą napić się wody. To niesamowite patrzeć jak się rodzą, rosną, zmieniają kolor z każdą porą roku, zrzucają rogi. 15 sztuk przyszło na świat tutaj. Uwielbiają ciepło z ogniska. Potrafią przez dłuższy czas w bezruchu leżeć w blasku płomieni - opowiada właściciel. Dodaje też, że jego hodowla jest jedyną w kraju hodowlą w tak dużym mieście. Wprawdzie podobna jest w Szczyrku, jednak w aglomeracjach podobnych do Warszawy takich miejsc nie ma i nigdzie jelenie nie są w aż w` takim stopniu oswojone. Po dwuletniej klimatyzacji dzisiaj czują się jak u siebie. Czasem jednak dzika natura daje o sobie znać. Są okresy, w których lepiej trzymać się od nich z daleka. Tak będzie, gdy zacznie się rykowisko. Jak tłumaczy pan Artur, w tym czasie nawet najbardziej zaprzyjaźniona osoba może być wzięta za rywala. - Jelenie mają ostre rogi, a zanim zaczną ze sobą walczyć dodatkowo je ostrzą. Wejście na ich teren w czasie rykowiska to ogromne ryzyko - tłumaczy.

Agresywnie reagują też, gdy wyczują zagrożenie dla ich małych. Gdyby w stado wbiegł na przykład pies, na pewno nie uszedłby z życiem.

Część stada ma swoje numerki. To jelenie z linii szkocko- angielskiej. Pozostałe są polskie. Wszystkie od lat są pod opieką weterynarza, który przynajmniej dwa razy w roku bada ich stan zdrowia. Dzięki trosce właściciela problemów zdrowotnych nie ma. Jelenie są wręcz okazami zdrowia. Mają gęstą, zadbaną sierść, a to najlepszy dowód na to, że są w świetnej kondycji. W "Ostoi" czują się jak w naturalnych, dzikich warunkach. Mają duży teren, nawet fragment lasku. Mogą biegać, spacerować czy wylegiwać się na słońcu.

Nazwa miejsca pojawiła się zupełnie przypadkowo. - To sąsiedzi zaczęli tak nazywać moją hodowlę, tłumacząc, że jest to prawdziwa ostoja dla jeleni. Tak już zostało - śmieje się pan Artur.

Anna Sadowska